ფუღურო დედამიწის თეორია

დედამიწის აგებულება მითოლოგიასა და მეცნიერებაში

ძველი მსოფლიოს ხალხთა ოკულტიზმში ათასწლეულების მანძილზე არსებობდა თეორია იმის შესახებ, რომ მზის სისტემის პლანეტები ხელოვნურადაა შექმნილი, სხვა განზომილებიდან მოსული ულტრადედამიწელი ზეარსებების მიერ, რომლებსაც ბიბლიაში „ელოჰიმები“ ეწოდებათ. ამ თეორიის თანახმად მზის სისტემის პლანეტები და მათ შორის მზეც, შიგნით ფუღუროებია და  ასტროინჟინერიულ ნაგებობებს წარმოადგენენ,  სხვა ვერსიით ფუღურო პლანეტები ბუნებრივად  გაზ-მტვროვანი ღრუბლისგან (ელოჰიმების ზეგავლენით) წარმოიშვნენ. ის რომ დედამიწა შიგნით ფუღუროა, მეცნიერულად დასტურდება. ამ თეორიის მრავალი მტკიცებულება არსებობს. XX და XXI საუკუნეებში დედამიწის ქანების ბურღვის დროს მბურღავებმა არაერთხელ დააფიქსირეს მიწისქვეშეთიდან ამომავალი უცნაური ხმები. მკვლევარებმა გადაწყვიტეს, რომ ეს მიწისქვეშეთში მცხოვრები არსებების ხმები იყო.

ფუღურო დედამიწის თეორიის მომხრენი არიან გერმანელი ისტორიკოსი ჰანოვერიდან პეტრე პოლი,  რუსი მეცნიერი ალექსეი დიაშევი,  ვეტერანი მზვერავი ალექსეი რუდაკოვი, გერმანელი ისტორიკოსი მატიას ული, რუსი  ისტორიკოსი ალექსანდრ სერიოგინი,  რუსი  ექიმ-ფსიქოთერაპევტი  მიხეილ ფილონენკო, ქართველი ეზოთერიკოსი გივი ალაზნისპირელი, ქართველი ასტროლოგი, ეზოთერიკოსი და ასტროსოფი ჯონდო ტუხაშვილი და სხვები. ფუღურო  დედამიწის  თეორიას ემხრობოდა გამოჩენილი ევროპელი მეცნიერი ედმუნდ ჰალეი (რომლის  პატივსაცემადაც სახელი დაერქვა კომეტას), რომელმაც 1691 წელს ეს თეორია წარუდგინა ლონდონის სამეფო საზოგადოებას. ფუღურო დედამიწის თეორიის შესახებ გვამცნობს ბიბლიის პირველი წიგნის, დაბადების პირველი სტროფი. მასში კოდირებულია უზენაესი საიდუმლო. დაბადების პირველ სტროფში წერია: „დასაბამში ღმერთმა შექმნა ცა და მიწა“, სხვა თარგმანით: „თავდაპირველად ღმერთმა შექმნა ცა და მიწა“, მაგრამ აქ მთავარი ისაა, რომ ეს არის მცდარი და არასწორი თარგმანი. გამოჩენილ თეოსოფ ქალს – მადამ ელენა ბლავატსკაიას და  დიდ ებრაელ კაბალისტებს, მაკ გრეგორ მატერსსა და ისააკ მეიერს  თავიანთ ნაშრომებში  უწერიათ,  რომ ტექსტი,  რომელიც ორიგინალშია ნახსენები: „ბარაშიტ ბარა ელოჰიმ ეთ ჰაშამაიმ ვეთ ჰაარეც“ ითარგმნება როგორც: „მარადიულად არსებული არსისაგან ღმერთებმა (ორმაგმა ენერგიამ) მოახდინეს ორმაგი ცის ფორმირება“ (იხ. ე. ბლავატსკაიას წიგნი – „საიდუმლო დოქტრინა“).   უფრო  ზუსტი  თარგმანია: „მარადიულად  არსებული  სუბსტანციიდან  ქალღმერთებმა  მოახდინეს ორმაგი  ცის  ფორმირება“  ან  მეორე  ვარიანტი:  „მარადიულად   არსებული  სუბსტანციიდან  ორმაგმა  ძალამ  მოახდინა ბინარული  (ორმაგი) ცის  (ზედა  მსოფლიოს  და  ქვედა მსოფლიოს)  ფორმირება“.  ის  მარადიულად  არსებული  არსი, რომელზედაც დაბადების წიგნის პირველი სტროფის ორიგინალშია საუბარი, იგივეა რაც ალაია-აკაშა ანუ მსოფლიო საფშვინველი, კოსმიური ეთერი (კოსმოსური სივრცე). ის „ცა“ და „მიწა“, რომელიც ნახსენებია  ბიბლიაში, სინამდვილეში სხვა არაფერია, თუ არა ზედა მსოფლიო და ქვედა მსოფლიო ანუ გარე დედამიწა და შიდა დედამიწა, რომლის ცენტრში მდებარეობს ხელოვნური მინიატურული მზე, რასაც ამტკიცებდნენ კიდეც ძველი ოკულტისტები და ეზოთერიკოსები, ასევე თვით მთელი ათეისტური მეცნიერული საზოგადოებაც კი მეოცე საუკუნემდე. მეოცე საუკუნეში გეოლოგებმა და ასტრონომებმა შემოიღეს დედამიწის და მზის სისტემის ახალი მოდელი, ხოლო ძველი დაივიწყეს და სისულელედ გამოაცხადეს. ქრისტიანმა დოგმატიკოსებმა სპეციალურად გადმოთარგმნეს არასწორად ბიბლიის პირველი სტროფი და  „ორმაგი ცა“ ჩაანაცვლეს „ცა და მიწა-თი“, რათა ფუღურო დედამიწის შესახებ ცოდნა დაემალათ და ისინი ამას უკვე ორი ათასწლეულია, რაც აკეთებენ.

ბიბლიაში წერია:

 „თქვა ღმერთმა: იყოს წყალთა შორის მყარი და გაყაროს წყლები“ (დაბადება, თავი 1, სტრ. 6),

„გააჩინა ღმერთმა მყარი და გაყარა ერთმანეთისაგან წყალი, რომელიც არის მყარს ქვემოთ და წყალი, რომელიც არის მყარს ზემოთ“ (დაბადება, თავი 1, სტროფი 7),

„მყარს ღმერთმა უწოდა ცა“ (დაბადება, თავი 1, სტროფი 8),

 „თქვა ღმერთმა: შეგროვდეს ერთგან ცისქვეშეთის წყალი და გამოჩნდეს ხმელეთი“ (დაბადება, თავი 1, სტროფი 9), „ხმელეთს ღმერთმა უწოდა მიწა და შეგროვილ წყალს უწოდა ზღვა“ (დაბადება, თავი 1, სტროფი 10),

 „თქვა ღმერთმა: იყოს მნათობები ცის მყარზე“ (დაბადება, თავი 1, სტროფი 14),

„იყვნენ მნათობები ცის მყარზე რომ გაანათონ მიწა“ (დაბადება, თავი 1, სტროფი 15),

 „დასხა ისინი ღმერთმა ცის მყარზე, რომ გაენათებინათ მიწა“ (დაბადება, თავი 1, სტროფი 17),

                              ბიბლიის ეს სიტყვები განიმარტება შემდეგნაირად: „ხმელეთი“ ანუ „მიწა“  ესაა ქვედა მსოფლიო ანუ შიდა დედამიწა (ენდოსფერო), ხოლო „მყარი“ ესაა გარე დედამიწა ანუ ზედა მსოფლიო, დედამიწის გარსი ანუ ლითოსფერო, რომლის ზედაპირზეც ვცხოვრობთ ჩვენ. დაბადების წიგნის პირველ თავში ნახსენები სიტყვები: „გააჩინა ღმერთმა მყარი და გაყარა ერთმანეთისაგან წყალი, რომელიც არის მყარს ქვემოთ და წყალი, რომელიც არის მყარს ზემოთ“ ნიშნავს იმას, რომ შვიდმა პლანეტარულმა ელოჰიმმა შექმნა დედამიწის გარსი, გარე დედამიწა (ეგზოსფერო). ეს ნიშნავს იმას, რომ არსებობს ზედა მსოფლიო და ქვედა მსოფლიო, არის ზედა სამყაროს წყლის ოკეანე და ქვედა სამყაროს წყლის ოკეანე. ელოჰიმებმა სწორედ ეს „წყლები“ გაჰყარეს ერთმანეთისაგან. ბიბლია აშკარად და ცხადად გვეუბნება არა მარტო იმას, რომ დედამიწა ფუღუროა და იყოფა ორად, ზედა მსოფლიოდ და ქვედა მსოფლიოდ, არამედ იმასაც, რომ ქვედა მსოფლიოში (შიდა დედამიწაზე) არსებობს ისეთივე მსოფლიო ოკეანე, როგორიც ზედა მსოფლიოში. ფუღურო დედამიწის თეორიის თანახმად გარე დედამიწას და შიდა დედამიწას შორის არსებობს ცარიელი სივრცე. ფუღურო დედამიწის თეორია არსებობდა მსოფლიო თითქმის ყველა ხალხის მითოლოგიაში: ბაბილონურ მითოლოგიაში, ასურულ მითოლოგიაში, შუმერულ მითოლოგიაში, აქადურ და ქალდეურ მითოლოგიაში, ეგვიპტურ მითოლოგიაში და ა.შ. ბიბლიაში წერია: „თქვა ღმერთმა: იყოს ნათელი! და იქმნა ნათელი.“ (დაბადება, თავი 1, სტროფი 3), დაბადების წიგნის პირველი თავის მესამე სტროფში ნახსენები ეს „ნათელი“, რომელიც „შექმნა“ ღმერთმა, უფრო ზუსტად წარმოშვეს ელოჰიმებმა, ესაა შინაგანი მზე, ქვედა მსოფლიოს მინიატურული ხელოვნური მზე, ხელოვნური შიდა მზე, რომელიც წარმოიშვა პირველ „დღეს“ ანუ პირველ „იომში“ (პირველ ერაში), პირველად შეიქმნა იგი, ხოლო მეოთხე „დღეს“, უფრო ზუსტად  მეოთხე „იომში“ (მეოთხე ერაში), „შეიქმნა“ გარეგანი მზე ანუ ზედა მსოფლიოს მზე, „დიდი მზე“. აშკარაა, რომ ის „საღამო“ და „დილა“, რომელიც იყო პირველი სამი „დღე ანუ „იომი“ (პირველი სამი ერა), დაკავშირებულია დედამიწის ცენტრში მდებარე მინიატურულ შინაგან მზესთან, რაციონალურად თუ გავაანალიზებთ, „დილა“ იყო დედამიწის ცენტრში, ქვედა მსოფლიოში, ხოლო ზედა მსოფლიოში იყო „საღამო“ ანუ „ღამე“, რადგანაც ზედა მსოფლიოს ჯერ კიდევ არ გააჩნდა მზე.

                               არსებობენ ეზოთერიკები და კონსპიროლოგები, რომლებიც ამ მოსაზრებას ემხრობიან და ამტკიცებენ, რომ პირველი სამი „დღე“ (სამი ერა) პლანეტა დედამიწა იყო პლანემო ანუ მოხეტიალე „დაკარგული“ პლანეტა, რომელსაც არ ჰყავდა მზე, რომლის გარშემოც ორბიტაზე იბრუნებდა, ხოლო ე.წ. მეოთხე „დღეს“ (მეოთხე ერაში) პლანეტა დედამიწა მიიტაცა „დიდმა მზემ“ და დედამიწამ დაიწყო მის გარშემო დამოუკიდებელ ორბიტაზე ბრუნვა , სწორედ ამ მომენტიდან იწყება ახალი ისტორია, როდესაც დედამიწას უკვე ჰყავს ორი მზე (!), შინაგანი მცირე მზე, რომელიც მის ცენტრში მდებარეობს და გარეგანი დიდი მზე, რომლის გარშემოც ბრუნავს. როდესაც დაბადებაში წერია: „გაჰყარა ღმერთმა ნათელი და ბნელი“ (დაბადება, თავი 1, სტროფი 4), ლაპარაკია იმაზე, რომ  როდესაც ელოჰიმებმა ააგეს პლანეტა (უფრო ზუსტად პლანემო) დედამიწა და მის ცენტრში დაამონტაჟეს ხელოვნური შინაგანი მინიატურული მზე, ქვედა მსოფლიო განათდა მცირე მზის სინათლით, ხოლო გარეგან ანუ ზედა მსოფლიოში ჯერ მზე არ იყო და შესაბამისად არ იყო არც სინათლე და სითბო. ბევრი იკითხავს: კი მაგრამ მაშინ მცენარეები როგორღა წარმოშვეს ელოჰიმებმა? და მართლაც ბიბლიაში წერია: „თქვა ღმერთმა: აღმოაცენოს მიწამ (ძვ. ებრ. „ჰაარეც“, რაც ზუსტ თარგმანში ნიშნავს „ქვედა მსოფლიოს“) მცენარეული ბალახი, თესლი მთესველი, ხე ნაყოფიერი, თესლოვანი ნაყოფის მომტანი მიწაზე თავის გვარისდა მიხედვით. და იქმნა ასე.“ (დაბადება, თავი 1, სტროფი 11). „წარმოშვა მიწამ მცენარეული – ბალახი, თესლის მთესველი თავისი გვარისდა მიხედვით, და ხე, თესლოვანი ნაყოფის მომტანი, თავისი გვარისდა მიხედვით.“ (დაბადება, თავი 1, სტროფი 12), მაგრამ ადამიანები (რელიგიური ფანატიკოსები და მატერიალისტები) ვერ ხვდებიან, რომ აქ საუბარია არა ზედა მსოფლიოზე (ლითოსფეროზე, გარეგან დედამიწაზე), რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობთ, არამედ ქვედა მსოფლიოზე ანუ შინაგანი დედამიწის სფეროზე. ის მცენარეულობა, რომელიც წარმოიშვა ე.წ. მესამე „დღეს“ ანუ მესამე ერაში, სინამდვილეში გაჩნდა ქვედა მსოფლიოში და არა ზედა მსოფლიოში (!), აი რაშია საქმე! ქვედა მსოფლიოში რაღა თქმა უნდა პირველი სამი ერა არსებობდა სინათლე ანუ მნათობი, ხელოვნური მინიატურული მზე, რომელიც ანთებდა ქვედა მსოფლიოს და სწორედ ამ შინაგანი მზის შუქის წყალობით წარმოიშვა მცენარეთა სამყარო შინაგან დედამიწაზე. მცენარეები მზის გარეშე ნამდვილად ვერ იარსებებდნენ, რადგანაც მცენარეულ უჯრედს ესაჭიროება ფოტოსინთეზი, რომელიც მის წიაღში მიმდინარეობს მზის ელექტრომაგნიტური გამოსხივების ზეგავლენით, მაგრამ საქმე იმაშია რომ მესამე ერაში წარმოიშვა ქვედა მსოფლიოს მცენარეთა სამყარო! პრობლემა ჩნდება მაშინ როდესაც ეზოთერულ ტრადიციაში ჩაუხედავი ფანატიკური რწმენის უვიცი პიროვნებები აკეთებენ არასწორ ინტერპრეტაციებს და დასკვნებს, ფანატიკოსთა 90%-ს საერთოდ არც კი აქვს წაკითხული ბიბლია, კერძოდ მისი ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ნაწილი, დაბადების წიგნის პირველი ოთხი თავი! ხოლო დანარჩენ 10%-ს ყურადღებით და დაკვირვებით არ აქვს წაკითხული, ამ ათმა პროცენტმა როგორღაც მოისაზრა, რომ წაეკითხა ეს ე.წ. „წმინდა წიგნი“, მაგრამ სამწუხაროდ საქმე ბოლომდე ვერ მიიყვანა და შუა გზაში „გაეჩხირა“, რაც გამოიხატა იმაში, რომ დაიწყეს არასერიოზული და პრიმიტიული, ალოგიკური და ირაციონალური „დასკვნების“ და „ინტერპრეტაციების“ კეთება, სწორედ ასე გაჩნდა რელიგიური ფანატიზმი და ფუნდამენტალიზმი მსოფლიოში.                                                    

ფუღურო დედამიწის თეორიას ემხრობოდა აგრეთვე ცნობილი ფრანგი ფანტასტი მწერალი და ნათელმხილველი, ჟიულ ვერნი, რომელმაც ქვედა მსოფლიოს ანუ დედამიწის მიწისქვეშეთის შესახებ დაწერა რომანი, სახელწოდებით „მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ“, სადაც მან აღწერა მიწისქვეშა სამყარო. ბიბლიაში წერია: „თქვა ღმერთმა: შეგროვდეს ერთგან ცისქვეშეთის წყალი და გამოჩნდეს ხმელეთი“, რას უნდა ნიშნავდეს ეს? ღმერთი პირდაპირ ამბობს: „ცისქვეშეთის წყალი“ და ეს არის იმის პირდაპირი მტკიცებულება, რომ ბიბლია გვამცნობს რომ დედამიწა ფუღუროა (!), რომ ის შედგება ორი განყოფილებისგან, ზედა და ქვედა „წყლებისგან“, ზედა და ქვედა მსოფლიოებისგან (!), ბიბლია გვეუბნება, რომ მიწისქვეშა მსოფლიოში არსებობს წყლის ოკეანე (!). ბიბლია გვაცნობს, რომ შვიდმა ელოჰიმმა: ილდაბაოთმა, ელოიმ, საბაოთმა, იეღოვამ (იეჰოვამ), ასტაფეიმ, ორეიმ და ადონაიმ (ებრაული მითოლოგიის შვიდმა პლანეტარულმა ასტრალურმა ღვთაებამ), ერთმანეთისგან გაჰყარეს წყალი და ხმელეთი ქვედა მსოფლიოში და შექმნეს ოკეანე და კონტინენტი. როგორც ხედავთ, ბაბილონელთა (და აგრეთვე სხვა ხალხების) წარმოდგენა მყარი ცის ანუ ცის თაღის და ზედა და ქვედა წყლების შესახებ, სულაც არ ყოფილა თითიდან გამოწოვილი ზღაპარი და უხეში ასტრონომიული შეცდომა. საერთოდაც ის წარღვნა, რომელზეც არის საუბარი ბიბლიაში, სავსებით შესაძლებელია რომ მოხდა ქვედა მსოფლიოში ანუ შიდა დედამიწაზე და არა ზედა მსოფლიოში, სადაც ჩვენ ვცხოვრობთ და ამის შესახებ მრავალი მინიშნება არსებობს ბიბლიაში. ქართული მითოლოგიის თანახმად, სამყარო შედგება რამდენიმე სფეროს ანუ სკნელისგან. ზედა სამყაროს – ცას ზესკნელი ეწოდება, მიწას, სადაც ჩვენ ვცხოვრობთ – სკნელი, მიწისქვეშეთს – ქვესკნელი. სამყაროს ცენტრში, სკნელის პირდაპირ, მდებარეობს წინა სამყარო ანუ წინასკნელი, ხოლო უკან – უკანასკნელი. ზესკნელი ღმერთების, მაგიური არსებების სამფლობელოა, სკნელში ადამიანები, ცხოველები და მცენარეები ცხოვრობენ, ხოლო ქვესკნელში ცხოვრობენ ბნელი დემონური არსებები. ცას, მიწას და მიწისქვეშეთს ერთმანეთთან აკავშირებს მიწის კიდეზე მდგომი სიცოცხლის ხე, რომლის ფესვები ქვესკნელს სწვდებოდა, ტოტები კი – ზესკნელს (იხ. ნ. ახმეტელი, ბ. ლორთქიფანიძე, გ. ბუღაძე, ლ. ბერაია. წიგნი – „ქართული მითების სამყარო“, თბილისი, 2000 წ.). ოკულტურად სინამდვილე შემდეგნაირია: სკნელი ესაა გარე დედამიწა ანუ ზედა მსოფლიო, ქვესკნელი ესაა სამხრეთის პოლარული შესასვლელი, შესასვლელი შიდა დედამიწაში ანუ ქვედა მსოფლიოში, რომელიც მდებარეობს ანტარქტიდაზე, ხოლო ზესკნელი ესაა ჩრდილოეთის პოლარული შესასვლელი შიდა დედამიწაში ანუ ქვედა მსოფლიოში, რომელიც მდებარეობს არქტიკაში, ყოფილი ჰიპერბორეის ტერიტორიაზე, ჰიპერბორეა იყო ჯადოსნური მატერიკი, რომელიც უზარმაზარი კატასტროფის შედეგად განადგურდა მრავალი ათასი წლის წინ. წინასკნელი ესაა ზედა და ქვედა მსოფლიოს შორის არსებული ცარიელი სივრცის დასავლეთი ნაწილი, ხოლო უკანასკნელი აღმოსავლეთი ნაწილი. ფუღურო დედამიწის თეორია კარგად იყო ცნობილი გერმანელი ნაცისტებისთვის და საბჭოთა კომუნისტებისთვის, ისტორიული წყაროების თანახმად, სტალინმა და ჰიტლერმა მშვენივრად იცოდნენ რომ დედამიწა ფუღურო იყო. ფუღურო დედამიწის თეორიის შესასწავლად ნაცისტურმა გერმანიამ სპეციალურად შექმნა ორი ოკულტური ორგანიზაცია, „ტულე“ და „ანენერბე“, რომლებიც მთელი თავიანთი არსებობის მანძილზე დაკავებული იყვნენ ქვედა მსოფლიოს გამოკვლევით. ბიბლიაში წერია: „თქვა ღმერთმა: აფუთფუთდეს წყალში სულდგმული; მიწის ზემოთ კი, ცის მყარზე, ფრინველმა იფრინოს. და იქმნა ასე.“ (დაბადება, თავი 1, სტროფი 20), ხვდებით რას გვამცნობს ბიბლია? ეს „ცის მყარი“ როგორც უკვე ვახსენე არის დედამიწის ზედაპირი, ზედა მსოფლიო, რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობთ, ეს „ცის მყარი“ არის ცა ქვედა მსოფლიოს მაცხოვრებელთათვის, იმ არსებებისათვის, რომლებიც სახლობენ შიდა დედამიწაზე. ბიბლიის პირველი ორი თავი ცხადად გვეუბნება, რომ დედამიწა ფუღუროა და შედგება ორი ნაწილისგან, ზედა და ქვედა მსოფლიოსგან (გარე და შიდა დედამიწისგან), ბიბლიაში წერია: „გასრულდა ცა  და მიწა  მთელი მათი მორთულობითურთ“ (დაბადება, თავი 2, სტროფი 1),  ცა ძველ ებრაულად არის „ჰაშამაიმ“, რაც აგრეთვე ითარგმნება როგორც „ცის მყარი“, ხოლო მიწა არის  „ჰაარეც“, რომელიც სხვა არაფერია თუ არა ქვედა მსოფლიო ანუ მიწისქვეშა დედამიწა. ბიბლიაში, დაბადების წიგნში, მოცემულია „სამყაროს“ წარმოშობის ორი სხვადასხვა ვერსია, ორი სხვადასხვა მითი, დაბადების პირველ თავში მოცემულია „შემოქმედების“ პირველი ვერსია, ხოლო მეორე თავში მეორე ვერსია, რომლებიც ერთმანეთზე არიან გადაბმულნი, სამწუხაროდ ეგზოთერიკი ფუნდამენტალისტი ქრისტიანები, იუდაისტები და ისლამისტები ამას ვერ ხვდებიან.  დაბადების პირველ თავში მოთხრობილია დედამიწის ფორმირების შესახებ, შიდა და გარეგანი დედამიწის ანუ ქვედა და ზედა მსოფლიოს ერთმანეთისაგან გაყოფის შესახებ. დაბადების მეორე თავში წერია: „ჯერ კიდევ მინდვრის ბუჩქიც არ იყო დედამიწაზე, ერთი ღერი ბალახიც არ იყო აღმოცენებული, რადგან არ უწვიმებია უფალ ღმერთს დედამიწაზე და კაცი არ იყო რომ მიწა დაემუშავებინა“ (დაბადება, თავი 2, სტროფი 5), დაბადების მეორე თავი მოგვითხრობს ზედა მსოფლიოში ადამიანის და სხვა ცოცხალი არსებების შექმნაზე. ის ადამი, რომლის შექმნაზე არის საუბარი მეორე თავში, არის მეორე ადამი, ზედა მსოფლიოს ადამი, პირველი თავი მოგვითხრობს მიწისქვეშა სამეფოში ცოცხალი არსებების, მათ შორის ადამიანის შექმნაზე (!). „ნოეს ცხოვრების მეექვსასე წელს, მეორე თვეს, თვის მეჩვიდმეტე დღეს, – ამ დღეს მოსკდნენ დიდი უფსკრულის წყაროები და გაიხსნენ ცათა სარკმელები“ (დაბადება, თავი 7, სტროფი 11), ზემოთხსენებული ციტატიდან და საერთოდ დაბადების წიგნის (განსაკუთრებით პირველი ორი თავის) ეზოთერული ანალიზის შედეგად შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ ის მსოფლიო წარღვნა, რომლის შესახებაც გვამცნობს ბიბლია და რომელზეც არის ცნობები მსოფლიოს სხვადასხვა ხალხთა მითოლოგიაში, მოხდა ქვედა მსოფლიოში და არა ზედა მსოფლიოში, რომელზეც ვცხოვრობთ ჩვენ ამჟამად. სიტყვები „ცათა სარკმელები“ გვეუბნებიან იმას, რომ დედამიწის გარსი ანუ ზედა მსოფლიოს ლითოსფერო რამოდენიმე ადგილას გაირღვა და ზედა მსოფლიოდან ქვედა მსოფლიოში ჩაიღვარა ტონობით წყალი, სხვაგვარად რომ ვთქვათ დაიწყო კოკისპირული წვიმა, იმის გარდა რომ აბობოქრდნენ ქვედა მსოფლიოს წყლები (ე.ი. ადიდდა ქვედა მსოფლიოს ოკეანე), „ცის მყარში“ გაჩნდა ნაპრალები ე.ი. „გაიხსნენ ცათა სარკმელები“ და ამ „სარკმელებიდან“ ანუ ნაპრალებიდან თქრიალით ჩაიღვარა წყლის უზარმაზარი მასა, რამაც დატბორა მთელი ხმელეთი. მეცნიერულად დამტკიცებულია, რომ იმისათვის რათა დედამიწაზე მომხდარიყო იმგვარი წარღვნა, რომელიც ბიბლიაში არის აღწერილი, სადაც წერია რომ წყალმა დაფარა ყველაზე მაღალი მთებიც კი, საჭირო იქნებოდა თორმეტი მსოფლიო ოკეანის მასის წყალი, ისმის ლოგიკური და რაციონალური კითხვა: უპირველეს ყოვლისა საიდან გაჩნდა ამდენი წყალი და მეორე რიგში კი სადღა გაქრა წარღვნის შემდეგ ამხელა წყლის მასა? ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა მარტივია, ე.წ. „წარღვნის“ დროს პრაქტიკულად გაერთიანდა ორი მსოფლიო ოკეანის წყლები, ზედა და ქვედა მსოფლიოს წყლები, ამიტომაც იყო „წარღვნა“ ასეთი გამანადგურებელი და ბობოქარი, ამიტომაც დაიტბორა ყველაზე მაღალი მთებიც კი. დაბადების წიგნის მეექვსე, მეშვიდე და მერვე თავებში ნახსენებია, რომ ნოემ ბიბლიური „ღმერთის“ ბრძანებით ააგო კიდობანი, რათა გადარჩენილიყო წარღვნას, მან კიდობანში შეიყვანა და დააბინავა თავისი სამი შვილი, სემი, ქამი და იაფეტი და მათი ცოლები, აგრეთვე მან „გამოარჩია“ დედამიწის ყველა პირუტყვიდან თითო წყვილი და ისინიც თავის მიერ აგებულ კიდობანში დააბინავა, მაგრამ აქ არის ერთი პატარა პრობლემა; მეცნიერებამ დაადგინა, რომ ამჟამად მსოფლიოში არსებობს ცოცხალი არსებების არც მეტი არც ნაკლები          8 700 000 სახეობა, რომელთაგან 2 200 000 ცხოვრობს მსოფლიო ოკეანეში, ხოლო 6 500 000 ხმელეთზე (მათ შორის მცენარეთა 300 000 სახეობა), ხოლო მრავალი ათასი წლის წინ არსებობდა კიდევ უფრო მეტი სახეობა და აქ ისმის ლოგიკური კითხვა: როგორ დაატია ნოემ თავის კიდობანში, რომელიც ზომით მეცხრამეტე საუკუნეში აგებულ ტრანსატლანტიკურ გემ „ტიტანიკზე“ რამოდენიმეჯერ უფრო მცირე იყო, კერძოდ კი სიგრძით 300 წყრთა, სიგანით 50, ხოლო სიმაღლით 30 (სიგრძით 150 მეტრი, სიგანით 25 მეტრი, სიმაღლით 15 მეტრი), ცხოველთა სამყაროს 17 000 000 წარმომადგენელი?! და ესეც იმ შემთხვევაში თუ არ მივათვლით მცენარეთა 300 000 სახეობას(!), თუ წარმოუდგენია ვინმეს, რამხელა უნდა ყოფილიყო კიდობანი, რომელიც 17 000 000 ინდივიდს დაიტევდა? და თქვენ გჯერათ რომ „ტიტანიკზე“ გაცილებით მცირე „გემმა“ და თან ისიც ხისგან გაკეთებულმა (თუნდაც ე.წ. „გოფერისგან“) დაიტია 17 000 000 ინდივიდი ნოეს ოჯახის ჩათვლით, თუ იმას მივიღებთ მხედველობაში, რომ ამჟამად ცოცხალი არსებების სახეობათა მხოლოდ სულ რაღაც 15% არის აღწერილი და აღრიცხული? თუ ჰიპოთეტიკურად, თეორიულად მათემატიკურად გამოვიანგარიშებთ, საერთო ჯამში შესაძლოა არსებობდეს არანაკლებ 59 500 000 სახეობა და ისიც მცენარეთა გამოკლებით, ხოლო მცენარეთა ჩათვლით 61 600 000 სახეობა და თქვენ კიდევ გჯერათ ნოეს ბიბლიური ისტორიის? კიდევ გჯერათ რომ ნოეს კიდობანი დაიტევდა 61 600 000 სახეობას ანუ 123 200 000 ინდივიდს?! ამ კითხვაზეც მარტივია პასუხი, ე.წ. ნოეს კიდობნის პარამეტრები ბიბლიაში არასწორადაა გადმოთარგმნილი და სწორედ ესაა მთავარი პრობლემა! „ახლა თვით კიდობნის შესახებ. როგორც ვნახეთ, ბაბილონელთა ვერსიით კიდობანი ნიცირის ქვეყანაში მთა ნიცირმა შეაკავა. ბიბლიის მიხედვით კი - კიდობანი ხუთი თვის შემდეგ არარატის მთებთან შეჩერდა. ამ უკანასკნელის შესახებ მოგვიანებით გავაკეთებთ კომენტარს, აქ კი შევნიშნავთ, რომ თქმულება კიდობნის შესახებ ჩვენშიც არსებობს, თუმცა იგი თითქმის აღარაა გავრცელებული. დასავლეთ საქართველოში არის სოფელი ნუნისი, რომელიც ცნობილია სამკურნალო წყლებითა და საკურორტო ადგილია. ადგილობრივმა მოსახლეობამ გადმოცემით იცის, რომ არსებობს ლეგენდა, რომლის თანახმად სოფლის მახლობლად წინაპართა მიერ აგებულია ქვის ძველი ნაგებობა (კიდობანი) და მიგვითითებენ ტყის მასივში ჩასმულ მთაზე, რომელიც ხელით ნაგებიაო.

ისეთი გრანდოიზული ვერსიის თამამად გამოთქმა, რომ ნოეს კიდობანი საქართველოშია, სხვა რომ არაფერი ვთქვათ, შესაბამის დამადასტურებელ ნივთმტკიცებას მოითხოვს. მით უმეტეს, რომ მსოფლიოს აზრი კიდობნის შესახებ უკვე დიდი ხანია ჩამოყალიბდა და შეეგუა ბიბლიაში გადმოცემული ცნებების მარტივად და ცალსახად გაგებას, ყოველ შემთხვევაში ამ ნაწილში. თუმცა აქვე უნდა დავძინოთ, რომ ბიბლიაში მოყვანილი ინფორმაცია უმეტეს შემთხვევაში საკმაოდ კარგადაა  დაშიფრული. 

თუ ნუნისთან მართლაც არის ნოეს კიდობანი, თქმულების გარდა ხომ არ არის რაიმე ნივთიერი დამამტკიცებელი საბუთი ან ძეგლი, რომელიც ამაზე მიგვანიშნებდა? პასუხი დადებითია - არის!

საქართველოს მრავალათასიან ძველ ხუროთმოძღვრების ძეგლებს შორის ერთ-ერთი ღირშესანიშნავია მცხეთის “სვეტიცხოველის’’ ტაძარი, რომელიც აგებულია მეთერთმეტე საუკუნის დასაწყისში (1010-1029). მის ჩრდილოეთ კედელში ჩასმულია ქვაში ამოკვეთილი გონიო და წყრთა. უკვე თითქმის ათი საუკუნეა ამ გამოსახულების დანიშნულება და მასში ჩადებული აზრი იდუმალებითაა მოცული. როგორც ჩანს, უკვე მოვიდა ის დრო, როდესაც საქვეყნოდ უნდა გამჟღავნდეს მისი საიდუმლოება, რომელიც ერთი შეხედვით ამ უბრალო გამოსახულებაშია ჩაშიფრული.

 წყრთა პირდაპირ მიგვანიშნებს მისი წარმოშობის წყაროზე - ბიბლიაზე, სადაც იგი საზომ ერთეულადაა გამოყენებული და ამიტომ გასაღებიც ბიბლიაში უნდა მოგვეძებნა. მეორეც გონიო, რომელიც მასთან ერთადაა გამოსახული - სამშენებლო იარაღია და მართი კუთხეების ასაზომად გამოიყენება. ასეთი თანწყობით გამოსახულებას ანალოგი არ მოეძებნება სხვა ძველ არქიტექტურულ ძეგლებში და არა მხოლოდ საქართველოში. დაკვირვებით შევამჩნევთ, რომ თუ მისი შიგა კუთხე დანიშნულებას ამართლებს (მართი, სწორი კუთხის შემოწმება), ამას ვერ ვიტყვით გარე კუთხეზე, რადგან მცირე გვერდის გარე ზედაპირი აშკარად რკალისებურია. არადა სამშენებლო გონიოს გარე კუთხეც მართი უნდა იყოს. მაშასადამე იგი ვერ აკმაყოფილებს სამშენებლო იარაღის მოთხოვნას. მაშ რას გვიჩვენებს იგი?

მივმართოთ ბიბლიას, კერძოდ მის პირველ თავს - დაბადებას, სადაც უფალი ღმერთი ნოეს კიდობნის აგებას ავალებს და მიუთითებს თუ რა ზომებით და როგორ უნდა ააგოს იგი: “და ესრეთ ჰქმნა კიდობანი: სამასი წყრთა სიგრძე კიდობნისა, და ერგასისი წყრთა სივრცე და ოც და ათი წყრთა სიმაღლე მისი.’’      

 თუ ავიღებთ ორი მათგანის შეფარდებას, კერძოდ სიმაღლის შეფარდებას სიგანესთან, იგი ისეთივეა, როგორც კედელზე გამოსახულ გონიოს (მცირე გვერდის შეფარდება დიდ გვერდთან), ხოლო ფარდობა კიდობნის სიმაღლისა მის სიგანესთან გამოდის 0.618, ან პირიქით, სიგანის სიმაღლესთან 0.618. ეს რიცხვი კარგადაა ცნობილი არქიტექტურასა და მშენებლობაში და ცნობილია პითაგორას “ოქროს კვეთის’’ სახელწოდებით. ჰარმონიის გამომხატველი ეს რიცხვი ძალიან მნიშვნელოვანია როგორც ცოცხალ ბუნებაში, ასევე მუსიკაში და კოსმოსში და არ შეიძლებოდა პითაგორაზე გაცილებით ადრე, მას ვინც ნოეს დავალება მისცა, ეს მომენტი არ გაეთვალისწინებინა და არ ჩაედო იგი კიდობნის აშენების საფუძვლად. მაშასადამე გონიო გვიჩვენებს კიდობნის განივკვეთის ზომებს (ხომ არ მიგვანიშნებს იგი აგრეთვე ვეშაპის განივკვეთის ფორმას?). ჭეშმარიტებას შემდეგი კვლევები დაადგენს, ახლა კი მივხედოთ კიდობნის მესამე ზომას - სიგრძეს. იგი ზუსტად გვიჩვენებს მასშტაბში მანძილს მცხეთის “სვეტიცხოველის’’ ტაძრიდან კიდობნამდე. ბიბლიაში მითითებული კიდობნის სიგრძე - 300 წყრთა ცხადია ძალზე მცირე იქნებოდა იმისათვის, რომ კიდობანსა და მის მიმანიშნებელ ორიენტირს შორის მანძილს ეზოთერული აზრი შეენარჩუნებინა. მის წინასწარ განსაზღვრაში ჩადებულია ბიბლიაში კარგად ცნობილი 1000 ერთეულის 1 ერთეულად წარმოდგენის პრინციპი: “არც ეს უნდა იყოს დაფარული თქვენთვის, საყვარელნო, რომ ერთი დღე უფლისათვის, როგორც ათასი წელი, და ათასი წელი, როგორც ერთი დღე.’’ /მეორე პეტრესი; 3-8/ მაშასადამე ამ მანძილში (მცხეთის ტაძრიდან კიდობნამდე) გამოყენებულია ეს პრინციპი ანუ ათასჯერ მეტი სიდიდე, რაც 300000 წყრთას შეადგენს. როგორც ცნობილია ანგელოზის წყრთა მეტრულ განზომილებაში შეადგენს 48 სმ-ს. თუ აღნიშნულ მანძილს წყრთეულიდან მეტრულში გადავიყვანთ, გამოვა - 144000 მ., ანუ 144 კმ. მაგრამ საით გადავზომოთ იგი? ამაზე პასუხს თვით გამოსახულება იძლევა, რადგან იგი ტაძრის ჩრდილოეთ კედელზეა ამოტვიფრული. თუ გონიოს ქვედა წვერებს შევაერთებთ წარმოსახვითი სწორი ხაზით, რომელიც რა თქმა უნდა ჰორიზონტალური იქნება და მიღებული სამკუთხედის მცირე კუთხისაგან გავაგრძელებთ (ისრის, ბუნიკის, შუბის მიმართულებით), მივიღებთ მკაცრად დასავლეთის მიმართულებას, რომელიც დიდი სიზუსტით განსაზღვრავს კიდობნის ადგილმდებარეობას“ (ჰამლეტ წულაიას წიგნიდან  „მსოფლიო წარღვნის თეორია“). რეალურად „ნოეს კიდობანი“ იყო სიგრძით 300 000 წყრთა ანუ 144 კილომეტრი, სიგანით - 50 000  წყრთა ანუ 24 კილომეტრი, ხოლო სიმაღლით - 30 000 წყრთა ანუ 15 კილომეტრი, უბრალოდ თარგმნისას და გადაწერისას საიდუმლო ცოდნა კიდობნის ნამდვილი პარამეტრების შესახებ დაიკარგა.   

დაბადების წიგნში წერია რომ წარღვნა, მიმდინარეობდა პრაქტიკულად 10 თვე ანუ არც მეტი არც ნაკლები 300 დღე (დაბადება თავი 7, სტროფები 12–24, დაბადება თავი 8 სტროფები 1–5), მეცნიერულად დამტკიცებულია, რომ არათუ 300 დღე, არამედ 30 დღეც კი ვერ გაუძლებდა ვერანაერი ხის ნაკეთობა წყალში და ისიც აბობოქრებულ და აზვირთებულ ოკეანეში ცურვას, ეს პრაქტიკულად გამორიცხულია (!), აქედან გამომდინარე რაც დაბადების წიგნში წერია შეცდომაა ან გაცნობიერებული სიცრუე, ისმის ლოგიკური კითხვა: მაშინ რატომ წერია ეს ბიბლიაში და რატომ არიან ადამიანები დაბადებაში ნოეს კიდობნის შესახებ მოცემული „მონაცემების“ სისწორეში ფანატიკურ სიგიჟემდე „დარწმუნებულნი“? ყველაფერი მარტივადაა, ჯერ ერთი, დავიწყოთ იმით, რომ „ნოეს კიდობანი“ არ იყო ხისგან გაკეთებული, არამედ აშენებული იყო რაღაც უცნობი მეტალისგან, მეორეც, როგორც უკვე ვახსენეთ, წარღვნა მოხდა ქვედა მსოფლიოში და არა გარეგან დედამიწაზე, რომელზედაც ჩვენ ვცხოვრობთ (!).

დაბადების წიგნში წერია, რომ ნოემ როდესაც წყლებმა კლება იწყეს და წარღვნა დასრულდა, კიდობნიდან მტრედი გაუშვა რათა გაეგო, დაიკლო თუ არა წყალმა, ორჯერ გაუშვა და მხოლოდ მეორედ გაუმართლა, მეორე გაშვების შემდეგ მტრედი ნისკარტში ზეთისხილის რტოთი დაბრუნდა კიდობანში (დაბადება, თავი 8, სტროფი 11), აქ აშკარად იმაზეა ლაპარაკი, რომ მტრედმა აღმოაჩინა მცენარე, ზეთისხილი არის მცენარე, მაგრამ აქ არის ერთი პატარა პრობლემა: დაბადებაში წერია რომ წარღვნის დროს წყალმა დაფარა თვით ყველაზე მაღალი მთები (თავი 7, სტროფები 19–20), ამგვარ პირობებში კი მცენარეთა სამყარო სრულიად განადგურდებოდა და ვერანაირად ვერ გადარჩებოდა, ისმის ლოგიკური კითხვა: საიდან გაჩნდა ის ზეთისხილის მცენარე, რომელსაც მტრედმა მიაგნო? აქაც უმარტივესი პასუხი არსებობს! „ნოეს კიდობანი“ „ცის მყარში“ გაჩენილი ერთ-ერთი ნაპრალის გავლით ან რაც უფრო სავარაუდოა, ქვედა მსოფლიოში ჩასასვლელი ორი გვირაბიდან ერთ-ერთის (უცნობია, ჩრდილოეთის პოლარული ჩასასვლელის გავლით თუ სამხრეთის პოლარული ჩასასვლელის გავლით) გავლით ავიდა ქვედა მსოფლიოდან ზედა მსოფლიოში (!), რაღა თქმა უნდა ქვედა მსოფლიოში მცენარეთა სამყარო განადგურებული იყო და ვერც მტრედი და ვერც სხვა ვინმე ვერ იპოვიდა ვერც ზეთისხილის რტოს და ვერც ვერანაირ მცენარეულობას საერთოდ (!), მაგრამ საქმე იმაშია, რომ ხომალდი, რომელიც ნოემ ააგო, მთელი თავისი მგზავრებით, ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით, ავიდა ზედა მსოფლიოში, ხოლო იქ (გარეგან დედამიწაზე) რაღა თქმა უნდა მცენარეთა სამყარო უვნებელი და ხელუხლებელი იყო. როდესაც ნოე და „კიდობნის“ სხვა მგზავრები გარეთ გამოვიდნენ, როდესაც „წარღვნა“ დასრულდა, იმ დროისათვის ნოე და დანარჩენები უკვე ზედა მსოფლიოში იყვნენ და არა ქვედა მსოფლიოში.  ბიბლიაში წერია, რომ  როდესაც ნოე და მისი ოჯახი „კიდობნიდან“ გამოვიდნენ, ბიბლიურმა ღმერთმა ნოეს დაუდო აღთქმა, რომ მეტი აღარ მოახდენდა წარღვნას, მისი აღთქმის ნიშანი გახდა ცისარტყელა, ათეისტი კრიტიკოსები სვამენ კითხვას: „კი მაგრამ რა მანამდე ცისარტყელა არ იყო? ცისარტყელა ხომ წვიმის წვეთებში მზის სხივების გარდატეხის შედეგია? რა მანამდე მზე არ იყო? ნუთუ მანამდე წვიმები არ იყო? ყველაფერი მარტივადაა, ქვედა მსოფლიოში ანუ შინაგან დედამიწაზე ცისარტყელა არ ყოფილა არასოდეს, შესაბამისად ნოესთვის და მისი ოჯახისთვის ცისარტყელა „ახალი ხილი“ იყო, იმდენად რამდენადაც ისინი ქვედა მსოფლიოში ცხოვრობდნენ, მათ ზედა მსოფლიოში პირველად იხილეს ცისარტყელა (დაბადება, თავი 9, სტროფი 11-18), მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ზედა მსოფლიოში მანამდე არ იყო ცისარტყელა. ბიბლიაში „ღმერთი“ ეუბნება ნოეს: „შვიდი დღის შემდეგ ორმოც დღესა და ორმოც ღამეს ვაწვიმებ ქვეყანაზე და წარვხოცავ მიწის პირისაგან ყოველ არსებას, რაც კი შემიქმნია.“ (დაბადება 7-4), სიტყვა „ქვეყანა“ ანუ „ქვე-ყანა“, აგრეთვე აღნიშნავს ქვედა მსოფლიოს ანუ ქვედა დედამიწას, „ქვეყანა“ ძველ ებრაულად არის „ჰაარეც“, რაც ითარგმნება როგორც „ქვედა სამყარო“. ეს არის აშკარა მინიშნება ქვედა მსოფლიოზე. როგორც გამოჩენილი მეცნიერები, რობერტ გრეივსი და რაფაელ პატაი წერენ თავიანთ ნაშრომებში, ძველი ებრაული იუდაისტური მითოლოგიის მიხედვით ღმერთმა ერთი სიტყვით შექმნა ცანი მზესთან, მთვარესთან და ვარსკვლავებთან ერთად. ისინი შემოქმედმა შემოსა მშვენიერი მანათობელი სინათლის შესამოსელით, შემოქმედმა განავრცო ცანი როგორც სფერო რათა დაეფარა ქაოსის ოკეანის უფსკრული. შეკრიბა რა მან ზედა წყლები თავის საბურველში, მან შექმნა თავისთვის საიდუმლო კარავი ცათა ზემოთ, შემოსაზღვრა იგი გაუმჭვირვალე წყვდიადით, მისითვე გააწყო იატაკი და შეუყენა სვეტები ზედა წყლებს. იქ მან აღმართა წმინდა ტახტრევანი.

როდესაც ღმერთი შემოქმედებით იყო დაკავებული ის გადაადგილდებოდა ღრუბლებზე ან ქერუბიმებზე ანდა ქარიშხლის ფრთებზე; ანდა იჭერდა გვერდით ჩამავალ ქარებს და თავის  მსრბოლელებად გადააქცევდა. მან დედამიწა უძრავ საყრდენებზე შეაყენა: დაკვირვებით აწონა მთები და დასწია ისინი როგორც სვეტები, უფსკრულის წყლებში, დააფუძნა მათზე დედამიწა და თაღი საიდუმლო გასაღებით ჩაკეტა.

 ქაოსის ოკეანის ტალღები აჯანყდნენ და აბობოქრდნენ და მათმა დედოფალმა ტიონამ მოისურვა შემოქმედის მიერ შექმნილი სამყაროს დატბორვა. მაგრამ ღმერთი თავისი ცეცხლოვანი ეტლით გაეშორა ტიონასთან საბრძოლველად და მას თავზე დაატეხა ელვა და ქუხილი. ღმერთმა მოკლა ტიონას თანამებრძოლი, ურჩხული ლევიათანი თავზე დარტყმით, ხოლო სხვა ურჩხული, სახელად რეხავა გულში განგმირა ღვთაებრივი ცეცხლოვანი მახვილით. ტიონას ქაოსის წყლებს შეეშინდათ ღმერთის და უკან დაიხიეს. მთრთოლვარე ტიონამ შეშინებულმა აღიარა დამარცხება და დანებდა შემოქმედის ნებას. ღმერთმა გაზომა სამყაროს წყლები, ტიონას თავისი სამფლობელო დაუსაზღვრა და ჯადოსნური ბეჭდით ჩაკეტა ქაოსში. მან გაზომა ხმელეთი და დაადგინა მზე და მთვარე დღისა და ღამის მზომელებად, მისცა ბალახს ზრდის უფლება, აავსო ზღვა, ხმელეთი და ცა ცოცხალი არსებებით და ა.შ.

 ამის შემხედვარე განთიადის ვარსკვლავები და ღვთის ძეები ხარობდნენ.

მას მერე რაც ღმერთმა დაასრულა სამყაროს ქმნადობა, ის ფემანის მიწაზე, ფარანის მთაზე განმარტოვდა.

იუდაისტური მითოლოგიის თანახმად ღმერთმა ცანი საკუთარი სამოსის სინათლისგან შექმნა. როდესაც მან ისინი განავრცო როგორც ფარდა, მათ ზრდა იწყეს და იქამდე იზრდებოდნენ სანამ შემოქმედმა არ შესძახა ხმამაღლა და არ უბრძანა მათ შეეწყვიტათ ზრდა. ღმერთმა დედამიწა საკუთარი ტახტრევანის ქვეშ მყოფი თოვლისაგან შექმნა: მან დააპკურა იგი წყალზე და წყალი მყისვე გახევდა და გამკვრივდა და გადაიქცა მტვრად, მიწამ და ზღვამაც იწყეს უსაშველოდ ზრდა და იქამდე არ შეწყვიტეს სანამ ღმერთმა არ შესძახა: „კმარა!“.

ზოგიერთები ამბობენ რომ ღმერთმა მოქსოვა ორი ძაფი – ცეცხლოვანი და ყინულოვანი, რათა შეექმნა სამყარო, კიდევ ორი – ცეცხლოვანი და წყლის, რათა შეექმნა ცანი. სხვები თვლიან რომ ცანი შექმნილი იქნენ თოვლისგან.

შორეულ წარსულში როდესაც არ იყო სამყარო, ქაოსის ოკეანეში სუფევდა აბსოლუტური არეულობა და უწესრიგობა.

ღმერთმა ურჩხულები ტოხუ და ბოხუ დედამიწიდან გააგდო და დატოვა ისინი ხუთი წრიდან ორის სახით, რომლებიც ყოფენ შვიდ მიწას. ტოხუ ესაა წვრილი მწვანე ხაზი ჰორიზონტზე, რომლიდანაც ყოველსაღამოს ჩნდება წყვდიადი და ფარავს მსოფლიოს. ბოხუ – ესაა აგრეთვე ქაოსის ოკეანეში ჩაძირული ძვირფასი ჯადოსნური ქვების სახელი, სადაც იმალება ლევიათანი.

ღმერთმა აღმოაჩინა, რომ ზედა წყლები (ქმარი, მამრობითი საწყისი) და ქვედა წყლები (ცოლი, მდედრობითი საწყისი) ვნებით აღვსილები შეერთებულნი და ჩახუტებულნი. „დაე ერთი ნახევარი ამაღლდეს, – თქვა მან, – ხოლო მეორე ნახევარი დაეშვას დაბლა!“ მაგრამ ისინი ორივენი ერთად ამაღლდნენ და მაშინ ღმერთმა შეეკითხა მათ: „ორივენი რად ამაღლდით ერთად?“ – „ჩვენი დაყოფა და განშორება არ შეიძლება, – უპასუხეს მათ ერთხმად. – ნუ შეგვიშლი ხელს გვიყვარდეს ერთმანეთი!“ ღმერთმა გაიშვირა თითი და გაყო ისინი, აამაღლა რა ზედა წყლები, ხოლო ქვედა წყლები დაბლა დასწია. განრისხებულმა ღმერთმა დაუმორჩილებლობის გამო მათი ცეცხლით განადგურება დააპირა მაგრამ მათ შეწყალება ითხოვეს და ღმერთმაც შეიბრალა ისინი ორი პირობით: თუ ისინი ეგვიპტიდან გამოსვლის ჟამს ებრაელებს გაატარებენ ისე რომ ფეხებსაც კი არ დაუსველებენ და თუ ისინი იონას ხელს შეუშლიან ხომალდით ფარსისში გადაცურვაში.

გაყოფილმა წყლებმა, რომლებსაც არ სურდათ ერთმანეთისგან შორს ყოფნა, ერთმანეთის შესახვედრად გაექანენ და მთების მწვერვალებიც კი დატბორეს. თუმცაღა როგორც კი ქვედა წყლები მიუახლოვდნენ ღმერთის ტახტრევანს, მან მრისხანებით სავსე შეძახილით მას ფეხი დაკრა.

სხვები ამბობენ რომ ქვედა წყლებმა ღმერთისგან განშორებით დამწუხრებულებმა შესძახეს: „ჩვენ არ ვართ ღირსნი ვიხილოთ შემოქმედი“, – და შეეცადნენ მიეღწიათ ტახტრევანამდე როგორც მთხოვნელებმა.

მესამე დღეს ღმერთმა გაზომა და შემოსაზღვრა მარილიანი წყლები რათა გაეშრო დედამიწა, მაგრამ ისინი წინ აღუდგნენ მის ნებას და თქვეს: „ჩვენ ვფარავთ მთელ მსოფლიოს და მაინც არ გვყოფნის ადგილი; შენ კიდევ გინდა უფრო შეგვავიწროვო?“ მაშინ ღმერთმა მათი მეთაური განგმირა და წყლები დაემორჩილნენ მის ნებას.  ღმერთმა ტიონას – მშვენიერ მიწისქვეშა წყლებს აუკრძალა ამაღლება და მათ ზემოდან დაადო აკრძალული მაგიური თავისქალა, რომელზეც თავისი გამოუთქმელი მისტიკური სახელი ამოტვიფრა. იუდაისტური მითოლოგიის თანახმად (როგორც რობერტ გრეივსი და რაფაელ პატაი ამბობენ) ეს ბეჭედი ახსნილი იქნა მხოლოდ ერთხელ, ნოეს დღეებში, როდესაც კაცობრობა ცოდვებში ჩაიძირა, ტიონა შეუერთდა ზედა წყლებს და მათთან ერთად დატბორა მთელი დედამიწა. თქმულების თანახმად ამის მერე ტიონა მუდამ მორჩილად ზის თავის მიწისქვეშა სამეფოში და უგზავნის წყალს იმათ ვინც იმსახურებს და კვებავს ხეების ფესვებს. თუმცა იგი ოდნავ ზეგავლენას ახდენს ადამიანის ცხოვრებაზე, მაგრამ მის ცხოვრებაში სერიოზული ჩარევის უფლება არ აქვს.

ტიონა დედამიწას სამჯერ უფრო მეტ წყალს აძლევს ვიდრე წვიმა. ძველ იუდაისტურ მითოლოგიაში არის უზარმაზარი ინფორმაცია ფუღურო დედამიწის შესახებ (!). იუდაისტურ მითოლოგიაში ნახსენები ზედა წყლები სინამდვილეში ესაა ზედა მსოფლიოს წყლის ოკეანე, ხოლო ქვედა წყლებში იგულისხმება ქვედა მსოფლიოს ანუ შინაგანი დედამიწის მიწისქვეშა წყლის ოკეანე. იუდაისტურ მითოლოგიაში ნახსენები „ცის თაღი“, რომელიც ბიბლიურმა ღმერთმა „დაკეტა“ სხვა არაფერია თუ არა ზედა მსოფლიო ანუ გარეგანი დედამიწა, სადაც ჩვენ ვცხოვრობთ. „რეხავა“, „ტიონა“ და „ლევიათანი“, სინამდვილეში არიან მიწისქვეშა სამეფოში ანუ ქვედა მსოფლიოში მცხოვრები ზებუნებრივი არსებები და ამის მიხვედრა მარტივია.

ბიბლია, კერძოდ კი დაბადების წიგნი, სინამდვილეში სხვა არაფერია თუ არა ფუღურო დედამიწის ისტორია, დაბადების წიგნში სინამდვილეში მოცემულია ღრმა შინაარსის მქონე ალეგორიულ-მეტაფორულად გამოცემული თქმულებების მთელი კომპლექსი ზედა და ქვედა მსოფლიოთა შესახებ, სამწუხარო კი ისაა, რომ ადამიანთა დიდი ნაწილი ამას დღემდე ვერ ხვდება. დაბადების წიგნში სინამდვილეში მოთხრობილია არა მთელი კოსმიური სამყაროს წარმოშობისა და განვითარების შესახებ, არამედ მხოლოდ და მხოლოდ კონკრეტულად ჩვენი მზის სისტემის და დედამიწის წარმოშობისა და ევოლუციის შესახებ. ბიბლიაში რეალურად სიტყვა არაა ნახსენები მეტაგალაქტიკის წარმოშობაზე, დაბადების წიგნი, ესაა კონკრეტულად მზის სისტემის და ფუღურო დედამიწის ალეგორიულ-მეტაფორული ისტორია.  

ფუღურო დედამიწის შრეები:

1.   შინაგანი მინიატურული მზე

2.   შინაგანი საჰაერო სფერო

3.   შინაგანი ლითოსფერო (ქვედა მსოფლიო)

4.   ვაკუუმის სფერო

5.   ასთენოსფერო (მაგმასფერო)

6.   გარეგანი ლითოსფერო (ზედა მსოფლიო)

7.   ჰიდროსფერო

8.   ატმოსფერო

გამოყენებული ლიტერატურა (ბიბლიოგრაფია):

Е. блаватская - „ТАЙНАЯ   ДОКТРИНА“.

Е. П. Блаватская – „КЛЮЧ К ТЕОСОФИИ“.

Е. П. Блаватская – „ЭЛЕМЕНТАЛЫ“.

Е. П. Блаватская – „ЕСТЬ ЛИ ДУША У ЖИВОТНЫХ?“, «Теософист», январь, февраль и март 1886 г.

У. Скотт-Эллиот – „ЛЕМУРИЯ — ИСЧЕЗНУВШИЙ КОНТИНЕНТ“ © Вик Спаров, пер. с англ., 2006 Перевод выполнен по изданию: W. Scott-Elliot. The Lost Lemuria. London: The Theosophical Publishing House, 1904.

Т. Субба Роу – „ДВЕНАДЦАТЬ ЗНАКОВ ЗОДИАКА“ Трипликейн, Мадрас, 14 сентября 1881 г. Перевод Ю. Хатунцева.

Т. Субба Роу – „ФИЛОСОФИЯ БХАГАВАД-ГИТЫ“ [Заметки о Бхагавад-гите в помощь изучающим её философию] Четыре лекции, прочитанные на XI ежегодном съезде Теософического Общества в Адьяре 27, 28, 29 и 30 декабря 1886 года. Перевод К. Зайцева.

Нагарджуна – „Опровержение идеи Бога-творца и творения Вишну (Ишвара-картритва-ниракритир-вишнор-эка-картритва-ниракарана)“ (перевод В. Андросова).

Т. Субба Роу – „ПРАКРИТИ И ПУРУША“, Перевод Ю. Хатунцева.

АЛЛАН КАРДЕК – „КНИГА ДУХОВ“. Париж — 1863.

Аллан Кардек – „Евангелие от Спиритизма“. Редакция, составление, предисловие и приложение Йога Раманантаты. М: Издательство AUM, 1997г., 680 стр.

АЛИСА А. БЭЙЛИ – „ЭКСТЕРНАЛИЗАЦИЯ ИЕРАРХИИ“, Первое издание - 1957 г.

Элис Э. Бэйли – „ЭЗОТЕРИЧЕСКАЯ ПСИХОЛОГИЯ – ТРАКТАТ О СЕМИ ЛУЧАХ“. ТОМ I. Первое издание - 1936 г.

Элис Э. Бэйли – „ЭЗОТЕРИЧЕСКАЯ ПСИХОЛОГИЯ – ТРАКТАТ О СЕМИ ЛУЧАХ“. ТОМ II. Первое издание - 1942 г.

 Алиса А.Бейли – „ЭЗОТЕРИЧЕСКОЕ ЦЕЛИТЕЛЬСТВО – ТРАКТАТ О СЕМИ ЛУЧАХ“. ТОМ IV. Всеми пра­вами на издание книги владеет Люцис Траст. Первое издание 1953.

Артур Шопенгауэр – „Введение в философию“. «Введение в философию»: Белорусский Дом печати; Минск; 2000. ISBN 985‑438‑372‑5.

А. П. Синнетт – „ЭЗОТЕРИЧЕСКИЙ БУДДИЗМ“. Издание пятое, прокомментированное и дополненное автором. Перевод Ю. Хатунцева под редакцией K.Z.

Анни Безант – „АВАТАРЫ“. Четыре лекции, прочитанные на встрече по случаю 24-й годовщины Теософического Общества в Адьяре, Мадрас. (1899). Перевод K. Z.

Анни Безант – „БРАТСТВО РЕЛИГИЙ (Единые основания религии и нравственности)“. Перевод Е. Писаревой.

Анни Безант – „ДРЕВНЯЯ МУДРОСТЬ (очерк теософических учений)“. Посвящается памяти Елены Петровны Блаватской. Перевод Е. Писаревой под редакцией K.Z.

Анни Безант – „ВВЕДЕНИЕ В ЙОГУ“. Перевод Е. Писаревой с четвёртого английского издания. 1912 г.

Анни Безант – „ЧЕЛОВЕК И ЕГО ТЕЛА“. Пер. Ю. Хатунцева

Далай-лама XIV – „КОММЕНТАРИЙ НА "37 ПРАКТИК БОДХИСАТТВЫ"“.

Далай-лама XIV – „ГАРМОНИЯ МИРОВ – Диалоги о деятельном сострадании“. Тензин Гьяцо, Далай-лама XIV, беседует с Дэниелом Гольманом, Стивеном Левиным, Джин Шинода Боулен, Дэниелом Брауном, Джэком Энглером, Маргарет Бренман-Гибсон, Джоанной Мейси. Перевод Ф. Маликовой.  

Его Святейшество Далай-лама XIV Тензин Гьяцо – „ГАРВАРДСКИЕ ЛЕКЦИИ“. перевод с тибетского языка и редакция Джеффри Хопкинса.  

Елена Блаватская – „Новый Панарион“.

Е. П. Блаватская – „ЭЛЕМЕНТАЛЫ“.

Сарвепалли Радхакришнан – „ИНДИЙСКАЯ ФИЛОСОФИЯ“, ТОМ ВТОРОЙ, S.Radhakrishnan. Indian Philosophy, vol. II. L., 1931 (М., 1957)

Цельс – „ПРАВДИВОЕ СЛОВО“.

Ади шанкарачария – „вивека чудамани“.

Лео таксиль – „забавная библия“

Лео таксиль – „забавное евангелие“

С.Чаттерджи и Д.Датта; отредактировано и дополнено Пракашанандой.  „ФИЛОСОФИЯ АДВАЙТА-ВЕДАНТЫ, или ШРИ ШАНКАРАЧАРЬЯ“ 1954 г.

„ДЕВИБХАГАВАТА-ПУРАНА“ КНИГА ПЕРВАЯ. Перевод с санскрита, предисловие и комментарий А. А. Игнатьева. КАЛИНИНГРАД 2003.

Свами Вивекананда – „ДЖНЯНА-ЙОГА“, Лекции, пересмотренные и изданные Свами Сараданандой. Перевод со второго калькуттского издания Я.К.Попова. СПб.: Типография И.В.Леонтьева, 1914

Бертран Рассел – „Человеческое познание его сферы и границы.“

„В И Ш Н У - П У Р А Н А“, книга первая, Перевод с санскрита Посовой Т. К.

ПЛОТИНУС – „ЕНЕАДЫ“

Шри Ауробиндо – „Мысли и афоризмы“. Перевод с английского: А. Шевченко(sriaurobindo@mail.ru), М. Куренная. Санкт-Петербург, 1997.

„Гаруда Пурана Сародхара“ (ИНДУССКАЯ КНИГА СМЕРТИ). перевод с санскритапод общей редакцией С.М. НЕАПОЛИТАНСКОГО. Издательство Ленинград - Рига 1991.

„Шива-Махапурана“, фрагменты из Видьешвара-самхиты и Рудра-самхиты в переводе Шрипады  Садашивачарьи  Ананданатхи  Каулавадхуты

„С К А Н Д А  П У Р А Н А“, книга первая МАХЕШВАРА КХАНДА, раздел второй КУМАРИКА КХАНДА. Перевод с санскрита Ерченкова О.Н.

„МАХАБХАРАТА»

„Р И Г В Е Д А“, Мандала I, 1...191, Перевод: Т. Я. Елизаренкова

Асу Лал Санчети, Манак Мал Бхандари – „ПЕРВЫЕ ШАГИ В ДЖАЙНИЗМЕ. ЧАСТЬ I. © А.Л. Санчети, М.М. Бхандари, 1984-1995.       © M. Sujan Mal Ugam Kanwar Sancheti Trust, Jodhpur, India, 1984-1995.   © Русский перевод: Jainworld Foundation, 715, Bellemeade place, Alpharetta, GA, 30004, USA, www.jainworld.com. © Г.В. Гарин, перевод, 2005.

Асу Лал Санчети, Манак Мал Бхандари – „ПЕРВЫЕ ШАГИ В ДЖАЙНИЗМЕ. ЧАСТЬ II.“ © А.Л. Санчети, М.М. Бхандари, 1994.     © M. Sujan Mal Ugam Kanwar Sancheti Trust, Jodhpur, India,1995.  ©Русский перевод: Jainworld Foundation, 715, Bellemeade place, Alpharetta, GA, 30004, USA, www.jainworld.com. © Г.В. Гарин, перевод, 2005.

 Ачарья Кунда-Кунда – „НИЯМАСАРА.“ Русский перевод: Г.В. Гарин, Jainworld Foundation (www.jainworld.com), 2007.

Ачарья Кунда-Кунда – „САМАЯСАРА.“ © Самаясара, русский перевод: Г.В. Гарин, Jainworld Foundation, 2007.

Ачарья Махапраджня     – „НЕНАСИЛИЕ И ЕГО АСПЕКТЫ.“ ©Non-violence and its many facets, Second Edition, Jain Vishva Bharati Institute, Ladnun, Rajasthan, India, 1994. ©Русский перевод: Jainworld Foundation, 715, Bellemeade place, Alpharetta, GA, 30004, USA, www.jainworld.com. ©Г.В. Гарин, перевод, 2006.

Ачарья Махапраджня  – „ПРЕКША-ДХЬЯНА.“ ©Ачарья Махапраджня, 1994. ©Jain Vishva Bharati Institute, Ladnun, Rajasthan, India, 1994. ©Русский перевод: Jainworld Foundation, 715, Bellemeade place, Alpharetta, GA, 30004, USA, www.jainworld.com. ©Г.В.Гарин, перевод, 2006.

Ачарья Умасвами – „ТАТТВАРТХА-СУТРА.“ © Таттвартха-сутра, русский перевод: Г.В. Гарин, Jainworld Foundation, 2007.

Ачарьякальпа пандита Тодармалджи из Джайпура – „СВЕТОЧ НА ПУТИ К ОСВОБОЖДЕНИЮ.“  Г.В. Гарин, перевод с хинди, 2007, по заказу фонда «Джайнский Мир». (Jainworld Foundation, 15, Bellemeade place, Alpharetta, GA, 30004, USA, www.jainworld.com) Перевод выполнен по изданию: Шри Ачарьякальпа пандита Тодармалджи из Джайпура, «Светоч на пути к освобождению» («Мокш марг пракашак»); Шри Кунд-кунд Кахан Дигамбар Джайнтиртх Суракша Траст, 302015, Е-4, Бапунагар, Джайпур, Раджастхан, Индия; 1984.

Ашим Кумар Рой – „ИСТОРИЯ ДЖАЙНИЗМА.“ © А.К. Рой, 1985. © The History of Jains, Gitanjali Publishing House, New Delhi, 1985. © Русский перевод: Jainworld Foundation, 15, Bellemeade place, Alpharetta, GA, 30004, USA, www.jainworld.com. © Г.В. Гарин, перевод, 2005.

Вилас Сангави – „ДЖАЙНСКИЙ ПУТЬ АХИМСЫ.“  ©Dr. Vilas Adinath Sangave, The Jaina Path of Ahimsa, 1991.           ©Bhagawan Mahavir Research Center, Solapur, 1991. ©Русский перевод: Jainworld Foundation, 715, Bellemeade place, Alpharetta, GA, 30004, USA, www.jainworld.com.

©Г.В. Гарин, перевод, 2006.

Шри Читрабхану –  (Мунишри Чандрапрабха Сагарджи)  „ПСИХОЛОГИЯ ПРОСВЕТЛЕНИЯ: МЕДИТАЦИЯ НА СЕМЬ ЭНЕРГЕТИЧЕСКИХ ЦЕНТРОВ“ © Шри Читрабхану. © Jain International Meditation Center.© Русский перевод: Jainworld Foundation, 715, Bellemeade place, Alpharetta, GA, 30004, USA, www.jainworld.com . © Г.В. Гарин, перевод, 2006.

Шри Читрабхану – „(Мунишри Чандрапрабха Сагарджи) „ОСОЗНАЙ, КТО ТЫ: ДИНАМИКА ДЖАЙНСКОЙ МЕДИТАЦИИ“ © Шри Читрабхану. © Jain International Meditation Center. © Русский перевод: Jainworld Foundation, 715, Bellemeade place, Alpharetta, GA, 30004, USA, www.jainworld.com.  © Г.В. Гарин, перевод, 2006.

Шри Читрабхану. (Мунишри Чандрапрабха Сагарджи) „ДВЕНАДЦАТЬ ГРАНЕЙ РЕАЛЬНОСТИ. ДЖАЙНСКИЙ ПУТЬ В СВОБОДЕ“ Под редакцией Клэр Розенфилд © Шри Читрабхану, 1980. © Jain International Meditation Center, 1980. © Русский перевод: Jainworld Foundation, 715, Bellemeade place, Alpharetta, GA, 30004, USA, www.jainworld.com. © Г.В. Гарин, перевод, 2005.

Пандита Даулатрамджи – „ПОЭМА ШЕСТИ РИТМОВ (ЧХА-ДХАЛА).“ ©Г.В. Гарин, перевод с хинди, 2007. ©Jainworld Foundation (www.jainworld.com), 2007.

„Рамаянна“

ბიბლია, საქართველოს მართლმადიდებლური საპატრიარქოს გამოცემა, 1989 წ.

Эвангелие от филипа

Эвангелие от фомы

Эвангелие от петра

Иринеий лионский – „против ересеи“

Иполит римленин – “refutatio”

Первая Апокрифическая книга эноха

Апокриф иоанна богослова

Таиная книга иоанна богослова

მარიამ მაგდალინელის სახარება

იუდას სახარება

Зенд-авеста

Коран

эвангелие от эгиптян

В. Харламов – „Три века гностицизма“

Джеймс М. Робинсон. – "ТРИ СТЕЛЫ СИФА" И ГНОСТИКИ ПЛОТИНА. Перевод статьи с английского с незначительными сокращениями выполнил А. Мома по изданию Proceedings of the International Colloquium on Gnosticism. Stockholm, Aug. 20-25 1973. Stockholm - Leiden, 1977.

 Джон Зибер – „Эон "Барбело" в "Зостриане" и связанных с ним трактатах“ Перевод Дм. Алексеева.  

Рамон К. Хусино  – „Мария Магдалина - автор Четвёртого Евангелия?“ Перевод Юрия Федосова.

Брат Нил – „Деяния Симона Волхва“

Апокрифы древних христиан. М., 1989.
Болотов В. История древней Церкви. М., 1994. 
Евсевий Кесарийский. Церковная История. М., 1993. 
Карсавин Л. Апологетический этюд. Путь, № 3 март-апрель 1926. Париж. 
Карсавин Л. Святые отцы и учителя Церкви. М., 1994. 
Климент Александрийский. Строматы. Ярославль. 1892. 
Налимов В. Об истории мистического анархизма в России. “Путь” № 3, 1993. 
Поснов М. Гностицизм II века и победа христианской Церкви над ним. Киев 1917, 2-е изд. Брюссель 1991.
Поснов М. История Христианской Церкви (до разделения Церквией - 1054 г.). Брюссель 1988. 
Ранние Отцы Церкви. Антология. Брюссель. 1988. 
Рассел Б. История западной философии. М., 1993. 
Трубецкой С. Сочинения. М., 1994.

Захария Ситчин – „Войны богов и людей, Хроники Земли“.

Захария Ситчин – „Божество 12-й планеты, Хроники Земли“.

Рафаэль Патай – „ИУДЕЙСКАЯ БОГИНЯ“.

 

Роберт Грейвс, Рафаэль Патай – „ИУДЕЙСКИЕ МИФЫ. КНИГА БЫТИЯ“.

Тимоти Фрек, Питер Ганди – „ИИСУС И ПАДШАЯ БОГИНЯ“.

Шацкий Евгений – „Террор русской православной церкви.“

Евгений Афонасин – „Гностическая Эсхатология и Космология“.

Пистис софия или Аскевианский  Кодекс. А. Мома

Гностический апокриф - „КОДЕКС БРЮСА“

 „Манихейские Кефалайа“

Татьяна Юрьевна Буйнова – „Дети Сварога, Древнейшие мифы восточных славян“.

ГАЛИНА БЕЛЯКОВА – „СЛАВЯНСКАЯ МИФОЛОГИЯ“

წიგნი – „რელიგიები საქართველოში“, 2008 წ.

Шабуров Н. В. Гностицизм // Новая философская энциклопедия: в 4 т. / Ин-т философии РАН; Нац. обществ.-науч. фонд; Предс. научно-ред. совета В. С. Степин. — М.: Мысль, 2000—2001. — ISBN 5-244-00961-3.

Гностики или «о лжеименном знании». – Киев, 1996. ; The Origine of Gnosticism: Colloquium of Messina 13–18 April 1966 / Ed. by U. Bianchi. Leiden, 1968. P. XX–XXXII, XXVI–XXVII.

Гностицизм // Новая философская энциклопедия: В 4 тт. М.: Мысль. Под редакцией В. С. Стёпина. 2001.

eugene-gnostic.nm.ru/karsavin.doc РОДИН ЕВГЕНИЙ ВИКТОРОВИЧ. ГНОСТИЧЕСКИЙ ЭТОС И НРАВСТВЕННАЯ МЕТАФИЗИКА Л.П. КАРСАВИНА. ДИССЕРТАЦИЯ

oldcancer.narod.ru/History/Afonasin.htm Е.В. Афонасин. ГНОСТИЦИЗМ ВТОРОГО ВЕКА н.э.: АНТИЧНЫЕ СВИДЕТЕЛЬСТВА . Новосибирск ; 1999.Предназначено прежде всего для магистрантов и аспирантов философского факультета НГУ, изучающих курс истории античной и средневековой философии.

Grant R.M. Charges of immorality against various religious groups in Antiquity // Studies in Gnosticism / Ed. by R. van den Broek and M.J. Vermaseren. Leiden, 1981. P. 161–170. ; Smith M. The History of the Term Gnosticos // The Rediscovery of Gnosticism / Ed. by B. Layton. Leiden, 1981. Vol. II. P. 796–807.

H.M. Schenke (The Problem of Gnosis // The Second Century. 1983. T. 3. P. 73–87).

Йонас Г. Гностицизм (гностическая религия). Jonas H. The Gnostic Religion: The Message of the Alien God and the Beginnings of Christianity. Boston: Beacon Press, 1958 – СПб.: "Лань", 1998

gumer.info/bogoslov_Buks/History_Church/Jonas/07.php см. работу Йонас Г. Гностицизм

Светлов Р.В. Античный платонизм и александрийская экзегетика. – СПб., 1991

nikko-rc.ru/klyuch-k-teosofii/213/ Ключ к теософии. Образовательный архив Для студентов высших учебных заведений

Гром. Совершенный Ум. Гимн из библиотеки Наг-Хаммади

А. В. Петров. Памятники античной синкретической магии. AKADEMEIA. Материалы и исследования по истории платонизма. Межвузовский сборник. Выпуск 3. Под ред. д-ра филос. наук Р.В.Светлова и канд. филос. наук А.В.Цыба. СПб., 2000. С. 349-376

Жмудь Л. Я. Наука, философия и религия в раннем пифагореизме. СПб.: Алетейя, 1994.

Афонасин Е.В. Гнозис в зеркале его критиков: античный гностицизм в контексте платонической философии поздней античности // Историко-философский ежегодник. – М., 2002. – С. 176-212.

Лосев А. Ф., История античной эстетики, т. 3: Высокая классика. М., 1974

Лысенко В. Г. Буддийская философия: проблема «начала». — В кн.: Лысенко В. Г., Терентьев А. А., Шохин В. К. Ранняя буддийская философия. Философия джайнизма. — М.: «Восточная литература», 1994. — 383 с. — ISBN 5-02-017770-9 — с.114-125.

Смагина Е. Библейская экзегеза и истоки гностицизма // Россия и Гнозис. Материалы конференции. – М., 2002

Гнозис - ;;;;;; / Henry George Liddell. Robert Scott. A Greek-English Lexicon. revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones. with the assistance of. Roderick McKenzie. Oxford. Clarendon Press. 1940.

ec-dejavu.net/m-2/Manichaeism.html A.Г. Алексанян «Учение света» в Китае: аспекты изучения этапов инкультурации Труды «Русской Антропологической школы»: Вып. 6. М.: РГГУ, 2009, с. 444-458

Елизарова М. М., Община терапевтов (Из истории ессейского обществ.-религ. движения 1 в. н. э.), М., 1972

Филон Александрийский. О созерцательной жизни

Константин Дюкарев – „Гностицизм, как масштабное проявление“

Лосев А. Ф. Гностицизм / История Античной эстетики. Итоги тысячелетнего развития. — История античной эстетики, том VIII, книги I и II. М.: «Искусство», 1992, 1994

Трофимова М. К. Историко-философские вопросы гностицизма (Наг-Хаммади, II, соч. 2, 3, 6, 7). М., 1979.

Афонасин Е.В. Гносис. Фрагменты и свидетельства. СПб: Издательство Санкт-Перебургского университета, 2008. - 318 с.

Хосроев А. Л. Александрийское христианство по данным текстов из Наг Хаммади (II, 7; VI, 3;. VII, 4; IX, 3). Ответственный редактор К. Н. Юзбашян. М.: Наука. Главная редакция восточной литературы, 1991. — 276 с.

Гайденко П. П. Искушение диалектикой: пантеистические и гностические мотивы у Гегеля и Вл. Соловьева // Вопросы философии. — 1998. — № 4. — С.75-93.

Дьяков А. В. Гностицизм и русская философия. Опыт историко-философского анализа. — М.: Изд-во РГСУ «Союз», 2003. — 328 с.

Козырев А. П. Соловьев и гностики М.: Изд. Савин С. А., 2007. — 544 с. ISBN 978-5-902121-12-1

Памятники литературы на коптском языке. Введение, перевод с коптского и комментарии А. И. Еланской. СПб: Издательство Чернышева, 1993, 316 с.

Стефанов П., архим. Ялдаваот: История и учение на гностическата религия.. — София: Омофор, 2008, 504 с.

Шохин В. К. Санкхья-йога и традиция гностицизма. // Вопросы философии. — 1994. — № 7—8.

Алексанян А. Т. «Учение света» в Китае: аспекты изучения этапов инкультурации // Труды Русской Антропологической школы, 6, 2009, 444—458.

Кефалайа («Главы») [Текст]: коптский манихейский трактат. Пер. с копт. Е. Б. Смагиной. М.: Восточная литература РАН, 1998.

Хосроев, А. Л. История манихейства (Prolegomena). СПб., Фил. фак. СПбГУ, 2007 (Азиатика).

Алексанян, А. Г. Манихейство в Китае (опыт историко-философского исследования). М., Учреждение Российской академии наук ИДВ РАН, 2008.

Манихейские рукописи из Восточного Туркестана. Среднеперсидские и парфянские фрагменты. Пер. О. Чунакова. М., Восточная литература, 2011 (Памятники письменности Востока).

Смагина Е. Б. Манихейство: По ранним источникам. М.: Восточная литература, 2011.

Др. Кэролл Р. Бирбауэр –  „Антитезы Маркиона“

П. Йогананда. Автобиография йогина. Рукопись перевода.

Данте. Божественная комедия.

Вл. Соловьев. Собр. соч. 1883–1892.

Е. П. Блаватская. Тайная доктрина и др. сочинения.

Р. Штейнер. Легенда о Храме и Золотая легенда.

К. Каутский. Происхождение христианства. М.: Политиздат, 1990.

Шри Юктешвар Гири. Святая наука. М.: Прометей-ВЭРИТАС, 1991.

Небо о Земле. М.: Сфера, 1992.

Лао Цзы. Дао Дэ Цзин. М.: Свента, 1994.

Я. Бёме. Аврора или Утренняя заря в восхождении. М., 1990.

П. Т. Де Шарден. Феномен человека. М.: Наука, 1987.

М. Экхарт. Духовные проповеди и рассуждения. М.: Политиздат, 1991.

А. Лосев. Владимир Соловьев и его время. М.: Прогресс, 1990.

Агни-Йога. М.: Сфера, 1995.

Сатанинская Библия, Антон Шандор ЛаВей

Шарль Фоссе Ассирийская магия (с предисловием В. В. Емельянова)

Борхес Х. Л. Бестиарий: Книга вымышленных существ. М., 2000.

Женщина в мифах и легендах: Энциклопедический справочник. Ташкент, 1992.

Энциклопедия символов, знаков, эмблем. М., 1999.

Руслан Хазарзар Лилит и другие

Рыбалка А. «Энциклопедия еврейской демонологии»

Анатоль Франс. Дочь Лилит. Опубликовано: Анатоль Франс. Собрание сочинений в восьми томах, том 2-й. — М.: Гос.изд-во Художественной литературы, 1958. — 880 с. Стр.37-49. Перевод Н. Н. Соколовой [5]

Д. Л. Андреев, «Роза Мира», Книги X глава 4: «Он (В. С. Соловьев) знал, и хорошо знал о существовании Великой Блудницы и о возможных страшных подменах, подстерегающих всякое недостаточно четкое, недостаточно окрепшее сознание, уловившее зов Вечно Женственного сквозь замутняющие слои страстных, противоречивых эмоций. Но существование великой стихиали человечества — Лилит, ваятельницы и блюстительницы плоти народов, осталось, по-видимому, для него неясным. Он употребляет раза два или три выражение „Простонародная Афродита“, но, очевидно, разумеет при этом неопределенное смешение двух начал: стихиального и сатанинского».

Д. Л. Андреев, «Роза Мира», Книги V глава 2, Книги XII глава 4

Марина Цветаева. «Просто — сердце…». Домашняя библиотека поэзии, Москва: Эксмо-Пресс, 1998

Владимир Набоков: Лилит

Набоков В. Собрание сочинений русского периода в 5 т. Т.5. СПб, 2000. С.436—438 и комм. на с.753

Уитли Стрибер «Сон Лилит» (роман)