მაჰაჲანა - महायान

მაჰაჲანა (სანსკ.: महायान, mahāyāna, „დიდი ეტლი“) — ბუდიზმის ორ მთავარ მიმდინარეობათაგან ერთ-ერთი. მაჰაიანისტური ბუდიზმი ჩამოყალიბდა ინდოეთში.

მაჰაჲანა დღეს არსებულ ორ მთავარ მიმდინარეობას შორის უდიდესია, მეორე არის თერავადას სკოლა. მაჰაჲანას ტრადიციის სწავლების მიხედვით, მაჰაჲანა მიისწრაფვის ყველა ცოცხალი არსების ნირვანაში განთავისუფლებისკენ, მას ასევე ჰქვია ბოდდჰისატვაჲანა, ან „ბოდჰისატტვას ეტლი“.

მაჰაიანა ბუდიზმი ინდოეთიდან სხვა ქვეყნებშიც გავრცელდა, მაგალითად ჩინეთში, იაპონიაში, კორეაში, ვიეტნამსა, და მონღოლეთში. დღესდღეობით მაჰაიანა ბუდიზმის მთავარი მიმდინარეობები არის ძენი (ჩან), წმინდა მიწის ბუდიზმი, თენდაი, ნიჩირენი და ეზოთერული ბუდიზმი (შინგონი, ტიბეტური ბუდიზმი).

თჰერავადა - थेरवाद

თერავადა, თჰერავადა, სთჰავირავადა (პალ: थेरवाद theravāda; სანს: स्थाविरवाद sthāviravāda - „უფროსთა სწავლება“) — ადრეული ბუდიზმის 18 სკოლათაგან ერთადერთი გადარჩენილი. თერავადა თანამედროვე ბუდიზმის სამ ძირითად მიმდინარეობათაგან ერთ-ერთია. ამ სკოლას ადრე „ჰინაჲანადაც“ („მცირე ბორბალი“) მოიხსენიებდნენ, მაგრამ ახლა აღარ იხმარება, რადგან ითვლება, რომ მაჰაჲანასთან („დიდი ბორბალი“) უსამართლო შედარებაა; გარდა ამისა, შეურაცხმყოფელ აზრსაც ატარებს.

თერავადა ბუდისტურ სკოლათაგან ყველაზე კონსერვატულია. მის მიმდევართა მიზანია ყველანაირი დაბინძურებისა და ცდომილებისგან აბსოლუტური თავისუფლების მდგომარეობის მიღწევა. მაჰაიანასთან შედარებით, თერავადას ახასიათებს რაციონალისტური მიდგომა და რიტუალების შედარებით სიმარტივე. თერავადას წმინდა წიგნია პალური კანონი, რომელიც დაწერილია პალურ ენაზე.

ითვლება, რომ თერავადა ჩამოყალიბდა მე-3 ბუდისტური კრებისას (დაახლ: ძვ.წ. 250) ინდოეთში იმპერატორ აშოკას მმართველობისას. მის პროზელიტურ საქმიანობათა გამო, თერავადა ელინისტურ დასავლეთშიც გახდა ცნობილი: ალექსანდრიაში, ანტიოქიაში, ათენსა და სხვ. აშოკას ზოგიერთი ედიქტი დაიწერა ძველბერძნულ და არამეულ ენებზე.

დღეს თერავადა ბუდიზმის მთავარი მიმდინარეობაა შრი-ლანკაზე (მოსახლეობის დაახლ. 70%) და სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიის უმეტეს ქვეყნებში (კამბოჯა, ლაოსი, მიანმა, ტაილანდი). თერავადას ასევე მიდევენ ეროვნული უმცირესობები ჩინეთში, ვიეტნამში, ბანგლადეშსა და მალაიზიაში. თერავადა შედარებით გავრცელდა სინგაპურსა და ავსტრალიაში.

დღეს, მსოფლიოში თერავადას 100 მილიონამდე მიმდევარია. ნელ-ნელა ვრცელდება აშშ-სა და ევროპაშიც.

ჯოვანი ბოკაჩო

ჯოვანი ბოკაჩო იყო ფლორენციელი სოვდაგრის და წარჩინებული წოდების ფრანგი ქალის, ჟანას შვილი. დედა ადრე გარდაეცვალა. ერთი წლიდან ფლორენციაში დედინაცვალი ზრდიდა. ათ წლამდე ჯოვანი ფლორენციაში იზრდებოდა, შემდეგ კი აღსაზრდელად მიაბარეს ერთ ვაჭარს ნეაპოლში, რომლისგანაც მას კომერცია უნდა ესწავლა. ბოკაჩომ ვაჭრობა ექვსი წლის მეცადინეობის მიუხედავად ვერ შეისწავლა, ასევე ვერ შეისწავლა სამართალი, რომელსაც შემდეგი ექვსი წლის მანძილზე სწავლობდა. ახალგაზრდა ბოკაჩოს არ სურდა ვაჭრობისა და სამართლის სწავლა, არამედ გული მიუწევდა პოეზიისა და მწერლობისკენ, ბავშვობიდანვე ეცნობოდა რა რომაელი კლასიკოსებისა (ვერგილიუსი, ოვიდიუსი, სენეკა, ციცერონი) და დანტეს შემოქმედებას.

ნეაპოლში ბოკაჩო მოხვდა მეფე რობერტ ანჟუელის კარზე. რობერტ ანჟუელი იყო განათლებული და რამდენიმე უმნიშვნელო ლიტერატურული ქმნილების ავტორი, რომელიც სიამოვნებით იკრებდა თავის გარშემო ნიჭიერ ახალგაზრდა პოეტებსა და მეცნიერებს. ბოკაჩომ მეფის კარზე გაიცნო ფრანგი რაინდული ზნეობანი, ეზიარა ელინურ და ლათინურ კულტურას; ამავე დროს, განიცადა ჰუმანისტური იდეების გავლენა. ნეაპოლში ბოკაჩოს შეუყვარდა მეფე რობერტის გათხოვილი ქალიშვილი მარიამ აქვინელი, რომელიც შემდგომ განსახიერდა ბოკაჩოს შემოქმედებაში ფიამეტას სახით. მარიამ აქვინელმა შთააგონა ბოკაჩოს პირველი ნაწარმოებები — რომანი „ფილოკოლო“ (1336) და იტალიურ პოეზიაში ოქტავებით დაწერილი პირველი პოემა „ფიეზოლელი ნიმფები“ (1345). ამ ადრინდელ ნაწერებში სჭარბობს კლასიკური მითოლოგიით შეფერილი საშუალო საუკუნეების ლიტერატურული ფორმები (რაინდული თაგადასავლები, ალეგორიზმები და სხვა)

1340 წელს ბოკაჩო მამამ დაქვრივების გამო ფლორენციაში გაიწვია. ბოკაჩომ აქ ნახა ნეაპოლის სასახლის არისტოკრატიული წრეებისგან სრულიად განსხვავებული გარემო — ვაჭართა რესპუბლიკა. მას ვერ წარმოედგინა აქ ცხოვრება და მამის მესამედ დაქორწინების (1343) შემდეგ ცხოვრობდა სხვადასხვა ქალაქებში — რავენასა და ფორლიში,თანაც გაექცა შავ ჭირს, რომელმაც ფლორენციის მოსახლეობის სამი მეოთხედი გაანადგურა. ეს მოვლენა მოგვიანებით „დეკამერონში“ აისახა. 1348 წელს ბოკაჩო კლავ დაბრუნდა ნეაპოლში, საიდანაც მამის სიკვდილის გამო დაბრუნდა ფლორენციაში და საბოლოოდ დამკვიდრდა იქ.

აქ 1350 წელს ბოკაჩომ გაიცნო ფლორენციაში გავლით მყოფი პეტრარკა და მოექცა მისი გავლენის ქვეშ. ბოკაჩო ორჯერ, 1363 და 1368 წლებში წავიდა ვენეციაში პეტრარკას სანახავად. მისივე გავლენით სწავლობდა ბერძნულ და ლათინურ ლიტერატურას, ასევე აგროვებდა კლასიკოსების ხელნაწერებს და დაღუპვისგან გადაარჩინა არაერთი ხელნაწერი. მანვე პირველმა დაიწყო ხელნაწერთა შეადრება და შესწორება. ბოკაჩომ შეისწავლა ძველი ბერძნული ენა, რისთვისაც კალაბრიიდან ჩამოიყვანა ბერძენი ლეონციო პალატო და პირველმა თარგმნა ჰომეროსი იტალიურად. თარგმანი სუსტი გამოვიდა, მაგრამ მან დაუმკვიდრა ბოკაჩოს პირველი ელინისტის სახელი იტალიურ ლიტერატურაში. ფლორენციაში ცხოვრების პერიოდში ბოკაჩომ ასევე გამოსცა რამდენიმე იმდროისთვის მნიშვნელოვანი სამეცნიერო ნაშრომი ბიოგრაფიული, გეოგრაფიული და მითოლოგიური შინაარსისა. მანვე 1360-62 წლებში საფუძველი ჩაუყარა დანტეს მენიერულ შესწავლას. მასვე ეკუთვნის პეტრარკას პირველი ბიოგრაფია.

სიცოცხლის უმეტესი და შემოქმედების უმნიშვნელოვანესი ნაწილი მან გაატარა მშობლიურ ფლორენციაში. საკუთარ შემოქმედებაში მან ხარკი გადაუხადა როგორც ნეაპოლს, ასევე ფლორენციას. 1361 წელს ბოკაჩო აპირებდა ნეაპოლში გადასახლებას მაგრამ იქ ხანგრძლივად აღარ უცხოვრია. 1365 წლიდან მუშაობდა ფლორენციის ქალაქის მთავრობისთვის. ქალაქის მმართველობამ რამდენიმეჯერ დიპლომატიური მისიის გაგზავნა ის ვენეციასა და ნეაპოლში.

მოხუცებულმა და დაავადებულმა ბოკაჩომ ვერ შეძლო უკანასკნელი დიდი მიზნის, დანტეს კომენტარების დასრულება და გარდაიცვალა მშობლიურ სოფელში 1375 წლის 2 დეკემბერს. ჩერტალდოში შემორჩენილია ბოკაჩოს წითელი აგურით ნაგები სახლი, რომელიც აღადგინეს 1823 წელს, ხოლო სოფლის მთავარ მოედანზე დგას მისი ქანდაკება (1875).

გეოლოგია

პანგეა (ბერძ. Πανγαία — „მთელი დედამიწა“; ბერძ. παν პან — მთელი, მთლიანი; ბერძ. γαία გეა — დედამიწა) — სუპერკონტინენტი, რომელიც არსებობდა დაახლოებით 250 მილიონი წლის წინ პალეოზოურ და მეზოზოურ ეპოქაში, სანამ ის გაიყოფოდა დღეს არსებულ კონტინეტებად.

სახელი პირველად ახსენა, კონტინენტური დრიფტის თეორიის შემქმნელმა, გერმანელმა მეცნიერმა, ალფრედ ვეგენერმა თავის წიგნში „კონტინენტებისა და ოკეანეების წარმოშობა“ (გერმ. Die Entstehung der Kontinente und Ozeane).

გონდვანა, გონდვანისი (გონდები — ტომის სახელი, ვანა — რაიონი ცენტრალურ ინდოეთში) — ჰიპოთეზური კონტინენტი, რომელიც სამხრეთ ნახევარსფეროში არსებობდა, ზოგი გეოლოგის აზრით, პალეოზოური ერის დასაწყისიდან და ნაწილობრივ მეზოზოურ ერაში, ზოგის აზრით კი — ლაპეოზოური ერის მეორე ნახევარში.

გონდვანა შედგებოდა თანამედროვე აფრიკის, სამხრეთი ამერიკის, ანტარქტიდის, ავსტრალიისა და კუნძულ ინდოსტანისაგან, რომელიც ლაურაზიასთან შეჯახების შემდეგ ჩამოყალიბდა ნახევარკუნძულად.

გონდვანა დაახლოებით 530-750 მლნ წლის წინ ჩამოყალიბდა და დიდი ხნის განმავლობაში სამხრეთ პოლუსის გარშემო იყო. 360 მლნ წლის წინ, ქვა-ნახშირის პერიოდში მკვეთრი მოძრაობით დაიძრა ჩრდილოეთით და ჩრდილოამერიკულ-სკანდინავიურ მიწებთან შეჯახებით გიგანტურ პროტოკონტინენტ პანგეას შეუერთდა. ამის მიუხედავად, 180 მლნ წლის წინ, იურულ პერიოდში პანგეა კვლავ გაიხლიჩა და ისევ გონდვანად და ჩრდილოეთის კონტინენტ ლაურაზიად იქცა. 30 მლნ წლის შემდეგ თავად გონდვანა დაიშალა ზემო ხსენებულ კონტინენტებად.

აფრიკის ევროპაზე გავლენის შედეგად ალპები წარმოიშვა, ინდოეთის აზიასთან შეჯახებით კი ჰიმალაი.

ლავრაზია — ორი კონტინენტიდან ჩრდილოეთით მდებარე (სამხრეთით იყო გონდვანა). ამ ორ კონტინენტად დაიშალა პანგეა მეზოზოურ ერაში. ლავრაზიის შემადგენელი ნაწილები იყო ამჟამინდელი ევრაზია და ჩრდილოეთი ამერიკა, რომლებიც თავის მხრივ დაახლოებით 135-200 მლნ წლის წინათ განცალკევდნენ ერთმანეთისგან.

ლავრაზია ზეკონტინენტი იყო, რომელიც პანგეას გახლეჩით წარმოიშვა და ჩრდილოეთის ნახევარსფეროს დიდ ნაწილს მოიცავდა, ძირითადად კი, ლავრენტიას (კონტინენტი, რომელიც პალეოზოურ ერაში არსებობდა ცენტრალური კანადის ადგილას და კანადის კონტინენტურ ფარს მისცა სახელი), ბალტიკას, ციმბირს, ყაზახეთსა და ჩინეთის ჩრდილო-აღმოსავლეთ კონტინენტურ ფარებს.

ლავრაზია ლავრენტიასა და ევრაზიას აერთიანებს.

პანთალასა (ბერძ. παν პან — მთელი, მთლიანი; ბერძ. Θάλασσα თალასსა — ზღვა) — მთლიანი მსოფლიო ოკეანე, რომელიც გარშემოერტყა სუპერკონტინენტ პანგეას, პალეოზოურსა და მეზოზოურ ეპოქაში.

პანგეა ულტიმა (აგრეთვე პანგეა პროქსიმა და ნეოპანგეა) არის მომავალი სუპერკონტინენტის შესაძლო კონფიგურაცია. ზოგი მეცნიერის პროგნოზით, ყველა კონტინენტი შეერთდება დაახლოებით 250 მილიონ წელში. პანგეა ულტიმა წარმოადგენს ამაზიის ალტერნატიულ ვერსიას.

თომა აკვინელი და თომიზმი

თომა აკვინელი (დ. დაახლ. 1225, როკასეკა — გ. 7 მარტი, 1274, ფოსანოვა, იტალია) — მაღალი შუა საუკუნეების ყველაზე გავლენიანი ფილოსოფოსი და ღვთისმეტყველი. დომინიკელთა ორდენის წევრი. პარიზის უნივერსიტეტის პროფესორი, თომიზმის ფუძემდებელი, რომელიც დღემდე კათოლიციზმის ცენტრალურ ფილოსოფიურ მოძღვრებად ითვლება. თომა აკვინელის მთავარ დამსახურებად ითვლება მკაცრი მეცნიერული - არისტოტელესეული - მეთოდის ქრისტიანულ ჭეშმარიტებათა დამტკიცების სამსახურში ჩაყენება. აქვინელის მოძღვრების ქვაკუთხედად შეიძლება ჩაითვალოს რწმენისა და გონების ჰარმონიული თანხვედრა. მისი ყველაზე ცნობილი ნაწარმოებებია: „თეოლოგიის ჯამი“ (Summa theologiae), „ჯამი წარმართთა წინააღმდეგ“ (Summa contra gentiles) და „ჭეშმარიტების შესახებ“ (Questiones disputatae de veritate).

თომიზმი — ფილოსოფიის მიმართულება. ტერმინი აღნიშნავს ამ მოძღვრების განმარტებასა და განგრძობას სკოლებში. თომიზმისთვის დამახასიათებელია არისტოტელეს ფილოსოფიის შეგუება ქრისტიანული სარწმუნოების მოთხოვნებთან. თომიზმის ფუძემდებელია თეოლოგი და ფილოსოფოსი თომა აკვინელი (1225-1274 წწ.)

XV-XVI საუკუნეებში და შემდგომ თომიზმი დავიწყებას მიეცა, მაგრამ მოძღვრება კვლავ გახდა აქტუალური XIX საუკუნეში და დასაბამი მისცა ნეოთომიზმს.

დანტე - ღვთაებრივი კომედია

ეს არის შუა საუკუნეების თეოლოგიური თვალთახედვით აღქმული სულის სამი მდგომარეობა: ყოფნა, განწმენდა, და განახლება, რომელთაც შეესატყვისება სამი სამყარო: ჯოჯოხეთი, სალხინებელი, და სამოთხე. საინტერესოა, თავად დანტე როგორ განმარტავს კომედიას: „კომედია ერთგვარი სახეობაა პოეტური თხრობისა, რომელიც სხვა დანარჩენთაგან განსხვავებულია. ტრაგედიისგან იგი განხვავდება მასალითაც, სადაც ტრაგედია დასაწყისში გაოცების მომგვრელია და წყნარი, ხოლო დასასრულში მწუხარების მომგვრელი და საშინელი; ხოლო კომედია ძრწოლის მომგვრელი ამბით იწყება და სვებედნიერად თავდება. ტრაგედიას პათეტიკური ტონი აქვს, ხოლო კომედიას — დაბალი და უპრეტენზიო. აქედან ნათელია, თუ რად ეწოდება ამ ქმნილებას კომედია, რადგან თუ ჩვენ თვით მასალას დავაკვირდებით, დასაწყისში იგი საშინელია და ძრწოლის მომგვრელი, სახელდობრ ჯოჯოხეთში, დასასრულში კი საამური, ლხენის მომგვრელი, სახელდობრ სამოთხეში. თუ ტონს, მეტყველებისას დავაკვირდებით, იგი მოკრძალებულია და დაბალი. აქ ნახმარია ენა ხალხური, როგორითაც დედაკაცები ბაზარზე ესიტყვებიან ხოლმე ერთმანეთს“.

“ღვთაებრივი კომედია” მეტისმეტად სიმეტრიულად არის აგებული.იგი იყოფა 3 ნაწილად, თითოეული ნაწილი 33 სიმღერისგან (ლექსისაგან) შედგება და თითოეული მთავრდება სიტყვით Stelle, იგივე ვარსკვლავები. ამრიგად ვიღებთ 99 ლექსს, რომელნიც შესავალ ლექსთან ერთად ჯამურ 100 ლექსს ქმნის. პოემა დაწერილია სამხაზოვანი ტერცინებით (იგივე სტროფები). რიცხვებისადმი ამდაგვარი მიდრეკილება შესაძლოა დანტეს მიერ მათთვის მისტიკურობის მინიჭებით აიხსნას: რიცხვი 3 ქრისტიანული იდეის – სამების გამოხატულება, 33 იესო ქრისტეს მიწაზე ყოფნის წელთა რაოდენობა და ა.შ.

Инклюзивизм религиозный ♦ (ENG inclusivism, religious)

воззрение, согласно которому одна религия включает то, что считается истинным и ведущим к спасению в других религиях.

"Затрагивая тему разнообразия религий, необходимо отметить, что здесь существует два разных подхода: эксклюзивный и инклюзивный, или, если это перевести буквально на русский, – «исключительный» и «включительный» подходы.

Согласно эксклюзивному подходу, исключающему все другие пути, все идеи, отличные от определенной системы представлений, отвергаются как несостоятельные: «Воссоединиться с Всевышним можно только лишь в этой религии».

Инклюзивный же, или «включительный», подход подразумевает, что различные традиции описывают одну и ту же реальность с разных точек зрения.

Эксклюзивный подход упрощает жизнь тем, кто способен полностью уместить свою веру в определенный набор религиозных доктрин и представлений о жизни. Некоторые люди ценят такой подход за то, что он позволяет усваивать мудрость определенной традиции, никуда не уклоняясь. Однако для тех, кто живет в многонациональной и мультикультурной среде, религиозная ограниченность может стать препятствием на пути духовного прогресса, потому что она может породить критику духовных людей, неприязнь к «инакомыслящим» – к тем, кто идет к той же цели другими путями.

Эксклюзивный подход может быть очень хорош и даже в какой-то степени необходим как здоровый религиозный фанатизм на начальных этапах духовного роста. Но по мере духовного роста, укрепления связи с Богом он должен перерасти в искреннее уважение ко всем, кто то идет к Богу, в том числе и другими путями – в инклюзивный подход."

Высший вкус жизни. Выход из материальной игры.

Усанин Александр.

"Инклюзивизм - это способность одной религиозной традиции включать в себя и приспосабливать к себе инородные мифы, культы и даже божества других религий. Эксклюзивизм - обратная инклюзивизму тенденция, направленная на исключение из своей религии вторгающихся в нее инородных и чуждых ей элементов ради сохранения в чистоте определенных принципов своей веры. Логически следует предположить, что тотального инклюзивизма, как и тотального эксклюзивизма быть не может, ибо та религия, которая способна включить в себя абсолютно все, чуждое ей, перестанет быть самой собой, а, напротив, иная религия, которая отторгает от себя абсолютно все внешнее, вообще не сможет существовать ни в одной форме культуры. Опять же чисто логически можно утверждать, что инклюзивизм возможен только в том случае, если абсорбируемые элементы не нарушают и не затрагивают основ данной религии. Напротив, явление эксклюзивизма в некоторой религии означает наличие опасности того, что внешние факторы могут повредить и существенно исказить фундаментальные принципы этой религии. Таким образом, как инклюзивистские, так и эксклюзивистские религии оставляют свои первоначальные основы незыблемыми, - если ставить пока вопрос абстрактно. Обратимся теперь к истории конкретного применения терминов “инклюзивизм” и “эксклюзивизм” к тем или иным религиям. Понятие “эксклюзивизм” появилось в религиоведении для обозначения того, что определенная религия, как правило, религия монотеистическая содержит уникальную истину, и спасение возможно только посредством нее. Эксклюзивистской религии поэтому чужда и противоестественна тенденция включать в себя иных богов и иные культы.

Очевидно, что оппозиция “инклюзивизм индийских религий - эксклюзивизм христианства” коренится в противоположности “политеизм - монотеизм”: индийские религии, исповедующие политеизм хотя бы на популярном, культовом уровне, не только не страдают от привнесения в них извне иных богов, но даже обогащаются через это; напротив, христианство рассматривает иные языческие культы как запретное и преступное идолопоклонство.

инклюзивизм индийских религий не колеблет их фундаментальной основы - принципа мокши, нирваны; что заимствованный извне божественный персонаж может быть назван даже главным Богом в индуизме в силу пантеистической парадигмы политеистического (языческого) сознания."

Е.Н.Аникеева.

ВОПРОСУ ОБ ИНКЛЮЗИВИЗМЕ ИНДИЙСКИХ РЕЛИГИЙ И ЭКСКЛЮЗИВИЗМЕ ХРИСТИАНСТВА.

Инклюзивная» религия — та, в которой в принципе допускается верность иных представлений о Боге. Последователи «эксклюзивных» религий, напротив, не приемлют «чужих» верований, заранее объявляя их в лучшем случае «заблуждениями», а в худшем – «ересью», «язычеством», «сектантством» и т.п.

Семитские этносы не смогли придумать ничего лучше, как просто выбрать одного бога из своего некогда обширного пантеона и провозгласить его одновременно и главным и единственным.

Догматические религии семитских народов так и не обрели той глубины мистического проникновения в суть вещей, какая свойственна религиям индоевропейцев. Не случайно и то, что иудаизм, христианство и ислам так и не создали ничего аналогичного йоге, медитации и боевым искусствам. Религии "рабов божьих" не нужны сильные духом люди. Их Единый Бог - это всего лишь подобие их земных деспотичных правителей, который наказывает и милует человека по собственному произволу.

Мессиани́зм

Мессиани́зм (Мессиа́нство, от др.-евр. מָשִׁיחַ (машиах) — «помазанник») — религиозное учение о грядущем пришествии в мир божьего посланца — мессии, призванного установить справедливость, мир, покой на земле. Мессианизм встречается в ряде мировых религий, является характерной чертой авраамических религий. В современном религиоведении считается, что причины возникновения мессианизма связаны с нерешенностью социальных проблем, потерей надежды на лучшее будущее и т. д. Мессианизм находил благоприятную почву среди народов, этноконфессиональных групп, подвергшихся гонениям и преследованиям. Например, проповедь мессианства в иудаизме усиливалась тогда, когда еврейское государство было разрушено, а евреи находились в плену в Египте и Вавилоне. Мессианизм был привлекателен и для христиан в период преследований в Римской империи. Согласно христианской эсхатологии, грядет Второе пришествие мессии (Иисуса Христа), который произведёт Страшный суд — накажет грешников и наградит праведников. Идеи мессианизма присутствуют и в исламе, особенно среди шиитов. Шиитское меньшинство испытывало гонения во многих странах. Мессианские ожидания появления Махди в шиитском учении, помимо общего для мусульман ожидания пророка Исы, связывались с народными чаяниями об установлении царства справедливости на земле.

იაჰვეს აგრესიული კულტი

ბიბლია არის აბსოლუტური წარმართობა, იაჰვე-ელოჰიმის აგრესიული მონოთეისტური კულტი, რომლიდანაც ამოიზარდა მოდიფიკაციები: ქრისტიანობა და ისლამი. სხვა არაფერი. თუ კარგად გადავავლებთ თვალს ბიბლიას, მიხვდებით რომ წარმართობის მეტი იქ არაფერია და მთელი ბიბლიური ნარატივი 100% წარმართობაა, უბრალოდ შოვინისტური და ექსკლუზივისტური. უბრალოდ ებრაული კულტი (ქრისტიანობა და ისლამი) გავრცელდა დედამიწაზე, ეს არის უბრალოდ ებრაული (იუდეური) ღვთაება იაჰვეს მონოთეისტური აგრესიულ-ექსპანსიური ტოტალიტარული დესტრუქციული კულტი, რომელიც გახდა ძალიან პოპულარული, დედამიწის ხალხების აქტიური სულიერი და ინტელექტუალური დეგრადაციის ფონზე. სასაცილო ისიცაა, რომ რიგითმა ქრისტიანებმა და მუსლიმებმა საერთოდ არც იციან "მამაღმერთის" ორიგინალური ებრაული, ბიბლიური სახელები და უწოდებენ მას უბრალოდ "ზეციურ მამას". უმეტესობა გაგებაში არაა რომ ესაა იუდეური კულტი და ხდება მსოფლიოს აქტიური იუდეიზაცია, ლოკალური წარმართული კულტების და კულტურების ლიკვიდაციის ხარჯზე. ხდება იუდაური დოგმების და მითების აქტიური ჩანერგვა არაიუდეველი ხალხების ეთნო-რელიგიურ ცნობიერებაში. იაჰვეს ებრაულ კულტს გამოარჩევს სხვა რელიგიებისგან მხოლოდ ერთი რამ - ჰიპერტროფირებული შოვინიზმი.

ომ შანტი

ვინ არის იუდეველთა ღვთაება იაჰვე და რა სურს მას

(კრიტიკული ანალიზი ანტიკური და დჰარმული რელიგიების პოზიციიდან)

მოდით გადავავლოთ თვალი ბიბლიას (ძველ აღთქმას) და გავარკვიოთ ვინაა იაჰვე და რა უნდა ადამიანებისგან მას.

ციტატები ბიბლიიდან:

"3. მე მარტო ვწურავდი ღვინოს და ხალხთაგან არავინ იყო ჩემთან. ვწურავდი ჩემი რისხვისას და ვწნეხავდი ჩემი მძვინვარებისას, და მისი სისხლი მოესხურა ჩემს სამოსელს და შევბღალე ჩემი ტალავარი.

4. რადგან შურისგების დღე ჩემს გულშია და ჩემ გამოსყიდულთა წელიწადი დამდგარია.

5. მიმოვიხედე და არ იყო შემწე, დავიქანცე და არ იყო მშველელი: ჩემმა მკლავმა მიხსნა მე და ჩემმა რისხვამ მიშველა მე.

6. დავთრგუნე ხალხები მძვინვარებით და დავათვრე ჩემი რისხვით, მიწაზე დავღვარე მათი სისხლი."

(ესაია 63).

"11. მე ვარ, მე ვარ უფალი და არავინაა ჩემს გარდა მაცხოვარი!

12. მე ვთქვი და ვიხსენი და გამოვაცხადე, რომ არ არის თქვენს შორის უცხო ღმერთი, თქვენა ხართ ჩემი მოწმენი, ამბობს უფალი, და მე ღმერთი ვარ.

13. დასაბამიდან მე იგივე ვარ და ვერავინ იხსნის ჩემი ხელიდან. მოვიმოქმედებ და ვინ შეცვლის?

14. ასე ამბობს უფალი, თქვენი მხსნელი, ისრაელის წმიდა: თქვენი გულისთვის გავგზავნე ბაბილონს, წამოვასხი ლტოლვილნი ერთიანად და ქალდეველნი, ხომალდებში რომ ყიჟინებდნენ.

15. მე ვარ უფალი, თქვენი წმიდა, ისრაელის შემქმნელი, თქვენი მეფე.

21. ჩემთვის გამოვსახე ეს ერი, ჩემს სადიდებელს იტყვის.

22. შენ არ მოგიხმივარ, იაკობ, რომ ჩემთვის დამშვრალიყავ, ისრაელ!"

(ესაია 43).

კომენტარი: ანტიკური ელინისტური (წარმართული) კულტურისათვის დამახასიათებელი იყო წარმოდგენა, რომ არის მრავალი ღმერთი, მათ შექმნეს სამყარო და სხვადასხვა ხალხები. მათ დაინაწილეს ქვეყნიერება და მისი სამეფოები. თვით ქრისტიანი გნოსტიკოსი ფილოსოფოსი, თეოსოფი ბასილიდე სირიელიც ასე ფიქრობდა. ციტატებიდან ცხადი ხდება, რომ იაჰვე იყო მარტო, მას არ ჰყავდა ერი, ხალხი, რომელიც მას განადიდებდა და ისიც ამის გამო შურით სკდებოდა და ბრაზს და ბოღმას ანთხევდა, ებრძოდა სხვა ღმერთებს და ხალხებს. ერთხელაც მან შექმნა საკუთარი ერი, საკუთარი ხალხი - ისრაელი. ისრაელის ერს მან კატეგორიულად განუცხადა, რომ მხოლოდ თვითონ არის ერთადერთი ჭეშმარიტი ღვთაება, უნივერსალური დემიურგი, ხოლო სხვა ხალხები და ღმერთები არაფერს წარმოადგენენ. საბოლოოდ იუდაიზმიდან გამოიზარდა ქრისტიანული კულტი და შემდეგ ისლამი, რის შედეგადაც დედამიწაზე გავრცელდა იაჰვეს (საბაოთის, ალლაჰის) ლუნარული კულტი (იაჰვეს კულტი დაკავშირებულია მთვარესთან, რაც აღწერილია ძველ აღთქმაში). იაჰვეს სძულს სხვა რელიგიები და ებრძვის მათ, ის აქტიურად ებრძვის სხვა ღვთაებებს. მეცნიერული ფაქტია, რომ იაჰვე იყო ძველი ქანაანური ღვთაება, საკმაოდ დაბალი რანგის წვრილი ღვთაება დაკავშირებული მთვარესთან და ჰყავდა ცოლი - აშერა. აშერას კულტი საბოლოოდ მოისპო ძვ.წ. მეოთხე საუკუნეში. იერემია აქტიურად ებრძოდა აშერას კულტს. ადრეული ქრისტიანობის ანტიკური კრიტიკოსი ავლუს კორნელიუს ცელსუსი (რომელმაც დაწერა წიგნი - "მართალი სიტყვა") თვლიდა, რომ თითოეულ ერს თავისი ღვთაება ჰყავს და მსოფლიოს თითოეულ კუთხე-კუნჭულში არის საკუთარი ლოკალური ღვთაება. როგორც სჩანს ძველ აღთქმაში გამოვლინდა და აისახა წინარემონოთეისტური წარმართული წარმოდგენა, რომ არის მრავალი ხალხი და მრავალი ღვთაება. მეცნიერულად დასტურდება, რომ იუდეველები თავდაპირველად იყვნენ პოლითეისტები (ამას ადასტურებს რუსი ისტორიკოსი და რელიგიათმცოდნე - კლიმ ჟუკოვი). საბოლოოდ იუდეური პოლითეიზმიდან განვითარდა იაჰვეს აგრესიული მონოთეისტური კულტი.

ომ ნამო ბჰაგავატე ვასუდევაია

Ведическая и христианская концепция бога

Ведическая и христианская концепция бога

Ю. Гомонов. 

"Вопросы-Ответы", Выпуск #47 - Василий Тушкин отвечает на ваши вопросы

"Вопросы-Ответы", Выпуск #47 - Василий Тушкин отвечает на ваши вопросы

Курт Зелигман - Kurt Seligmann

Курт Зелигман родился в еврейской семье торговца мебелью, Густава Зелигмана, и его супруги, Элен Гуггенхейм. Отдалённая родственница матери будущего художника была известная меценатка, Пегги Гуггенхейм. Ещё будучи учеником гимназии, Зелигман подрабатывает в типографии колористом, занимается живописью по стеклу, он берёт частные уроки рисования у базельских художников. В 1919 году Зелигман поступает в Цюрихе в Школу изящных искусств. Здесь он знакомится с Пьером Куртионом, позднее известным как поэт и историк культуры; узы дружбы этих молодых людей с тех пор связывали всю жизнь. Другим однокашником Зелигмана в этой школе был Альберто Джакометти. В 1920 году он оставляет искусство, так как был вынужден принимать участие в отцовской торговле мебелью (до 1927 года). В 1928 году художник уезжает во Флоренцию и поступает там в Академию художеств. В конце того же года, после тяжёлого отравления, был вынужден вернуться в Базель.

В феврале 1929 года Зелигман приезжает в Париж. Здесь он посещает различные художественные школы с тем, чтобы узнать побольше о современных направлениях в искусстве. В ноябре 1929 он посещает выставку работ Ганса Арпа, в декабре того же года — Макса Эрнста. Обе эти выставки открыли для молодого художника сюрреалистическое искусство. В январе 1938 году он поступает в Академию модерна, в класс Фернана Леже, однако вскоре её покидает. В 1930 году Зелигман пытается выработать свой особый стиль, на основе кубизма. В октябре он организует первую свою персональную выставку в Салоне независимых. По предложению Г. Арпа Зелигман в 1931 году становится членом авангардистской группы «Абстракция-Творчество» (Abstraction-Création). В его работах чувствуется влияние Жоана Миро и Жана Арпа, и проявляется конфликт между требованиями Abstraction-Création и фигуративным сюрреализмом. чтобы его разрешить К. Зелигман, совместно с японским мастером Таро Окамото, пытается прокламировать такое художественное течение, как неоконкретизм. В феврале 1932 года работы Зелигмана выставляются в парижской галерее Жанны Буше, в мае того же года — в новом базельском Художественном музее. Им следуют многочисленные выставки его работ во Франции и Англии, в 1935 — в Италии и Париже. В ноябре 1934 года Зелигман был принят Андре Бретоном в ряды сюрреалистического движения.

В ноябре 1935 года Курт Зелигман женится на Арлетте Параф, племяннице крупного торговца произведениями искусства, Жоржа Вилденштейна; свидетелями на их свадьбе были Макс Эрнст и Ганс Арп. Затем молодожёны отправились в 6-месячное свадебное путешествие — через США на Таити, а затем через Австралию и Шанхай в Токио, где отец Таро Окамото организовал выставку созданных во время этого путешествия работ К. Зелигмана в респектабельной галерее Мице-коси, вызвавшую огромный интерес среди японской художественной общественности. В мае 1936 Зелигманы вернулись во Францию.

На состоявшейся в январе 1938 года Международной сюрреалистической выставке, открывшейся в парижской Галерее изящных искусств, были представлены 13 работ К. Зелигмана, он был 3-м по значению среди представленных художников, после Миро и М. Эрнста. В июне 1938 года Зелигманы совершили путешествие по Канаде и Аляске. Здесь К. Зелигман провёл ряд исследований тотемного культа среди индейцев Тихоокеанского побережья. За эти работы художник был удостоен почётного диплома парижского Общества американистики. На следующий день после начала Второй мировой войны, 2 сентября 1939 года, семья Зелигманов морским путём покинула Францию и 9 сентября прибыла в Нью-Йорк.

27 сентября 1939 года состоялась в галерее Нирендорфа первая в США выставка работ Зелигмана. В январе 1940 года в Галерее искусств в Мехико открывается 4-я международная сюрреалистическая выставка с участием К. Зелигмана; в марте того же года в Нью-йоркской Новой школе социальных исследований проходит его персональная выставка. Позднее преподавал графическое искусство в Нью-Йорке. В мае 1940 года Зелигманы, обладавшие крупным состоянием, получают американское гражданство. В том же году в литературном журнале New Directions in Pose & Poetry публикуется сочинение К. Зелигмана «Terrestial Sun», посвящённое герметизму и оккультизму. В июне 1941 года в Нью-Йорк приезжают вместе со своими семьями А. Бретон и Андре Массон. В США отношения между Бретоном и Зелигманом испортились (особенно с 1943 года), и после возвращения Бретона в 1945 году между ними произошёл окончательный разрыв. В 1942 Зелигманы покупают в Шугар Лоуф, в 80 километрах северо-западнее Нью-Йорка, старую ферму. В 1940-е годы художник был на вершине своего творческого пути. Он также занимается оккультными науками — в 1948 выходит его книга об истории оккультной иконографии, The Mirror of Magic.

В феврале 1949 года Зелигманы возвращаются в Париж, где 25 марта открывается выставка его работ (22 картины, 4 рисунка по стеклу и др.). В Париже Зелигман вновь встречается с Пьером Куртионом, знакомится с Жан-Полем Сартром. Однако в целом отношения между успешным художником-эмигрантом, пересидевшим Войну в США, и его хлебнувшими горя и преследований европейскими коллегами не сложились, и Зелигман к маю 1949 возвращается в Нью-Йорк, причисляя с тех пор себя к представителям Нью-Йоркской школы живописи.

В 1950-е годы, вследствие разрыва со своими европейскими товарищами, Зелигман прошёл через серьёзный кризис. В это время он также вступил в фазу столкновений с американским абстрактным экспрессионизмом, в первую очередь с искусством Дженксона Поллока. С 1951 он вновь преподаёт в Новой школе социальных исследований, с 1953 — на отделении дизайна в Бруклинском колледже. В 1956—1957 художник совершает свою последнюю поездку в Париж; в связи с ухудшившимся состоянием здоровья (31 марта 1958 года — инфаркт), с конца 1959 он живёт на свой ферме в Шугар Лоуф. В 1958—1962 его работы неоднократно выставлялись в различных музеях и картинных галереях США (в Нью-Йорке, Миннеаполисе и др.). В 1961 году одну из картин художника приобрёл Музей американского искусства Уитни («Fantoche», холст, масло, 1961).

Скончался К. Зелигман вследствие самострела из ружья, когда он выходил в сад для того, чтобы пострелять грызунов. Поскользнувшись на лестнице, он упал так неудачно, что ружье выстрелило ему в голову над правым глазом. Впрочем, некоторые современники рассматривали этот несчастный случай как тщательно замаскированное самоубийство.

L'Odyssée Episode 14 La flamme de l'éternité

L'Odyssée Episode 22 Le réveil de cronos

L'Odyssée Episode 20 Le puits magique

Доклад "Рудракша. Священное дерево Шивы". Санньяси Трипурасундари

Доклад "Рудракша. Священное дерево Шивы". Санньяси Трипурасундари

ლათინური ენა (ლათ. lingua latina)

ლათინური ენა (ლათ. lingua latina) — ინდოევროპულ ენათა ოჯახის ძირითადი წარმომადგენელი; ძველი რომაელების ენა. რომის რესპუბლიკისა და რომის იმპერიის ფორმალური ენა. ლათინური მკვდარი ენა არის. ვატიკანის ფარგლებს გარეთ მისი ძირითადი გამოყენება აკადემიური და სამეცნიერო ხასიათისაა.

ლათინური ანბანი შექმნილი ბერძნული ანბანის ბაზაზე დღემდე ყველაზე გავრცელებული ანბანია მსოფლიოში.

უპირველესი ნიმუში ლათინური დამწერლობისა არის წარწერა ოქროს ბალთაზე, რომელიც აღმოჩენილია რომის აღმოსავლეთით მდებარე ქალაქ პრენესტეში 1871 წელს. იგი ძვ. წ. VII ს. დასასრულს მიეკუთვნება. წარწერა იუწყება, რომ ბალთა დაუმზადებია ვინმე მანიუსს ნუმერიუსისთვის. უძველესია აგრეთვე 1978 წელს სატრიკში (რომის მახლობლად მდებარე ძველი ქალაქი) აღმოჩენილი წარწერა, რომელიც ძვ. წ. VI საუკუნით თარიღდება. შემდეგი წარწერა საკრალური ხასიათის ტექსტის ნაწყვეტს წარმოადგენს, რომელიც შავი ქვის სტელის ნამსხვრევზე არის შესრულებული. იგი აღმოაჩინეს რომის ფორუმის გათხრების დროს 1899 წელს. დათარიღებულია ძვ. წ. V საუკუნით. შედარებით გვიანდელი პერიოდის არის 1880 წელს რომში აღმოჩენილი თიხის ჭურჭელზე შესრულებული წარწერა, რომელიც "დუენოსის" სახელითაა ცნობილი (რადგან წარწერაში იკითხება Bonus-ის უძველესი ფორმა duenos – "კეთილი"). ძვ. წ. III საუკუნიდან უფრო მრავლად მოიპოვება ლათინური წერილობითი ძეგლები.

ლათინური ენის განვითარებაში გამოჰყოფენ შემდეგ პერიოდებს:

არქაული (ძვ. წ. VII - II სს.), რომელიც ხასიათდება მრავალფეროვანი პროცესებით ფონეტიკაში (ხმოვანთა რედუქცია, დიფთონგთა მონოფთონგიზაცია, როტაციზმი და სხვ.), მორფოლოგიასა (ბუნებისა და უღლების სისტემათა ჩამოყალიბება) და სინტაქსში (თანწყობის - პარატაქსის სიჭარბე). ძვ. წ. III საუკუნიდან ლათინური ენა გავრცელდა ხმელთაშუა ზღვის ქვეყნებში. რომის მიერ კართაგენის, მაკედონიისა და საბერძნეთის დაპყრობის შემდეგ ბერძნული დამწერლობის ძლიერი გავლენით დაიწყო რომაული ეროვნული ლიტერატურის აღმოცენება-განვითარება, ე.წ. "მაღალ" სამწერლობო სტილთა ჩამოყალიბება. ამ დროის გამორჩეული მწერლები იყვნენ: პლავტუსი, ტერენციუსი და კატონი უფროსი.

კლასიკური ლათინური ენის პერიოდი (ძვ. წ. I საუკუნე), რომელსაც "ოქროს ლათინურის ხანასაც" უწოდებენ, სალიტერატურო ლათინური ენის შექმნისა და საბოლოო დახვეწის პერიოდია. ლათინური ენის ფონეტიკისა და მორფოლოგიის სისტემები მყარ ნიადაგზე დადგა. მკვეთრად გამოიხატა აღწერილობითი, ანალიტიკური ფორმები,როგორც ენის განვითარების სრულიად გარკვეული ტენდეცია; რთული წინადადების სინტაქსი მნიშვნელოვანწილად დაეფუძნა დამოკიდებულ წინადადებაში კავშირებითი კილოს დროთა თანამიმდევრობის პრინციპს. ლათინურმა ენამ უდიდეს გამომსახველობით ძალას მიაღწია ამ დროის გამოჩენილ მწერალთა და ორატორთა თხზულებებში. სანიმუშოდ ითვლებოდა ციცერონის ორატორული და ფილოსოფიური პროზის ენა, ხოლო პოეზიაში ნორმად აღიარეს ვერგილიუსის ენა. ამ დროს მოღვაწე მწერალთა და პოეტთა შორის აღსანიშნავია აგრეთვე იულიუს კეისარი, ოვიდიუსი და ჰორაციუსი. ადრეული იმპერიის ეპოქის ანუ "ვერცხლის ლათინურის" პერიოდში (ახ. წ. I - II სს.) სალიტერატურო ენა მკვეთრად მოწყდა ცოცხალ სალაპარაკო ენას. მწერალთა ენისათვის დამახასიათებელი გახდა თავისებური სინტაქსური საქცევები. ამ ეპოქაში იწყება რომის მიერ დაპყრობილი ტერიტორიების რომანიზაცია. ამ დროს მოღვაწეობდნენ: ტაციტუსი, იუვენალი, მარციალი, პეტრონიუსი, აპულეუსი.

გვიანდელი იმპერიის ეპოქის ანუ "გვიანდელი ლათინური ენის" პერიოდში (II - V სს.) სალიტერატურო ენა და ხალხური ლათინური კიდევ უფრო მეტად დაშორდა ერთმანეთს. ხალხურ ლათინურში გაძლიერდა ანალიტიზმი. მუსიკალურ მახვილს შეენაცვლა ექსპირატორული აქცენტუაცია, შეიცვალა ვოკალიზმისა და კონსონანტიზმის სისტემები, დაიკარგა განსხვავება გრძელ და მოკლე ხმოვანთა შორის. აღსანიშნავია სიტყვის დაბოლოების რედუქცია და ფლექსიური წყობის შესუსტება. სინტაქსში დამკვიდრდა წინდებულიანი და აღწერილობითი კონსტრუქციები, დამოკიდებულ წინადადებაში ძალა დაეკარგა კავშირებითი კილოს დროთა თანამიმდევრობის პრინციპს. ამ პერიოდის მწერლები არიან: ამიანე მარცელინუსი და ქრისტიანი ავტორები.

შუა საუკუნის ეპოქაში (V - XV სს.) ლათინური ენა შემორჩა სამწერლობო და ცოცხალ სალაპარაკო ფორმებში. სალიტერატურო ლათინური შუა საუკუნის მანძილზე დასავლეთ ევროპის ხალხთა ინტელექტუალური და მხატვრული კულტ. ენა იყო. V საუკუნიდან ამ ენაზე შეიქმნა ე. წ. ლათინური ლიტერატურა - შუა საუკუნის საეკლესიო და საერო მწერლობა. სამწერლობო ლათინური საკმაოდ დაშორდა კლასიკური სალიტერატურო ენის ნორმებს, განსაკუთრებით დიდი გავლენა მოახდინა ცოცხალ სალაპარაკო ანუ ხალხურ ენაზე რომის ყოფილი იმპერიის ტერიტორიების ენებმა. ხალხური ანუ ვულგარული ლათინური თავის მხრივ საფუძვლად დაედო რომანულ ენებს. სალიტერატურო ლათინური ენის ისტორიაში განსაკუთრებული მნიშვნელობა ჰქონდა აღორძინების ეპოქას (XIV - XVI სს.). ამ დროის პროგრესული წარმომადგენლები (თომას მორი, ერაზმ როტერდამელი, ჯორდანო ბრუნო, ტომაზო კამპანელა, ნიკოლოზ კოპერნიკი და სხვ.) ლათინურ ენაზე წერდნენ.

XVII - XVIII საუკუნეში სალიტერატურო ლათინური ენის გამოყენების სფერო შემოისაზღვრა მეცნიერებით, კათოლიკური ეკლესიითა და დიპლომატიით - ლათინურ ენაზე წერდნენ შრომებს დეკარტი, გასენდი, სპინოზა, ბეკონი, ნიუტონი, ლაიბნიცი, ლომონოსოვი, ეილერი და სხვ.

ამჟამად ლათინური ენა საზ.-პოლიტიკური და სამეცნიერო ტერმინოლოგიის შექმნის ძირითადი წყარო და კათოლიკური ეკლესიის ოფიციალური ენაა. კულტურის ისტორიაში (განსაკუთრებით დასავლეთ ევროპის ისტორიაში) მან უდიდესი როლი ითამაშა, რასაც ადასტურებს უამრავი ნასესხები სიტყვა ევროპის ყველა ენაში. სხვა ენათა მსგავსად ქართულ ენაშიც ლათინური წარმომავლობის მრავალი სიტყვაა შემოსული (კომუნიზმი, რევოლუცია, პროლეტარიატი, კონსტიტუცია, იმპერია, უნივერსიტეტი, ფაკულტეტი, ლექტორი, სტუდენტი და სხვა ).

თავდაპირველად ამ ენაზე მეტყველებდა აპენინის ნახევარკუნძულის ცენტრალურ ნაწილში, ლაციუმში (ახლანდელი იტალიის ოლქი ლაციო) მობინადრე ერთ–ერთი უძველესი იტალიკური ტომი, რომელსაც ლათინებს უწოდებდნენ. ლაციუმის მთავარი ქალაქი რომი, გადმოცემის თანახმად, დაარსებულა ძვ. წ. 753 წელს. ლათინურმა ენამ სახელწოდება მიიღო ლათინთა ტომისაგან, ხოლო ამ ენაზე მეტყველ ხალხს რომაელები ქალაქ რომის სახელის მიხედვით ეწოდა.

აპენინის ნახევარკუნძულზე მოსახლეობდნენ სხვა იტალიკური ტომებიც. მათ შორის გამოირჩეოდნენ: ოსკები, უმბრები, საბინები... ლაციუმს ჩრდილო–დასავლეთით ესაზღვრებოდა ეტრუსკებით დასახლებული ეტრურია, უძველესი ცივილიზაციის მხარე, რომელმაც ღრმა კვალი დააჩნია რომაულ ხელოვნებას, რელიგიას, დამწერლობას. აპენინის ნახევარკუნძულის სამხრეთ ნაწილსა და სიცილიაში, ე.წ. "დიდ საბერძნეთში" მოსახლეობდნენ ბერძნები, რომელთა ენამ და კულტურამ ასევე დიდი გავლენა იქონია ლათინური ენისა და რომაული კულტურის განვითარებაზე.

ლათინებმა თანდათანობით დაიპყრეს მეზობელი ტომები, დაიმორჩილეს ოსკები, უმბრები, ეტრუსკები, სიცილიელი ბერძნები და ლათინური ენა მთელს იტალიაში გაავრცელეს (ძვ. წ. III ს.). შემდეგ, როცა რომმა პუნიკურ ომებში კართაგენზე გაიმარჯვა (II პუნიკური ომი) და ხმელთაშუაზღვის აუზს დაეპატრონა (ახ. წ. I ს.), შექმნა უზარმაზარი იმპერია, დასავლეთ პროვინციებში (ესპანეთში ანუ იბერიაში, გალიაში და ა.შ.) ლათინური ენა ითვლებოდა სახელმწიფო ენად, აღმოსავლეთ პროვინციებში (საბერძნეთში, მცირე აზიაში, აფრიკის ჩრდილო სანაპიროზე და ა.შ.) სადაც რომაელთა შეჭრამდე ძლიერი იყო ბერძნული ენისა და კულტურის გავლენა, ლათინურმა ენამ დიდი პოპულარობა ვერ მოიპოვა. ამ პერიოდისათვის დამახასიათებელია ბილინგვიზმი, ბერძნები ეუფლებიან ლათინურ ენას და რომაელები ბერძნულს.

რომის იმპერიის არსებობის პერიოდში ლათინური მთელს მის ტერიტორიაზე ოფიციალური სამუშაო ენა იყო. დროთა განმავლობაში მან განდევნა იმპერიის ევროპული ნაწილის სხვა ენები და ადგილობრივი მოსახლეობისთვის მშობლიურ ენად იქცა.

კლიტემნესტრა

კლიტემნესტრა — ტინდარეოსის და ლედას ასული, ელენეს და დიოსკურების და, აგამემნონის ცოლი, ქრიზოთემიდას, ორესტეს, იფიგენიასა და ელექტრას დედა. როდესაც ბერძენთ ჯარების მთავარსარდალი აგამემნონი ტროაში იბრძოდა, მოღალატე ცოლმა ეგისთე შეიყვარა და მასთან ერთად განაგებდა მიკენს. შინ დაბრუნებით გახარებული მეფე ცოლმა მზაკვრული ალერსით მიიღო, აბაზანაში შეიყვანა, სადაც მისი დახმარებით ეგისთემ მოკლა, ტახტზეც მკვლელი ავიდა და შვიდი წელი განაგებდა მიკენს. სხვა ვერსიით კლიტემნესტრამ ქმარი იმისათვის მოკლა, რომ ლამაზი ტყვე ქალი კასანდრა მოიყვანა და მისი შერთვა უნდოდა. როდესაც ორესტე გაიზარდა, ეგისთეც მოკლა და მოღალატე დედაც, რისთვისაც ის ერინიებმა გააგიჟეს.

Ведические истории. Почему упрямство может навредить человеку? Семинар С...

Ведические истории. Почему упрямство может навредить человеку.

Семинар Сергея Серебрякова.

Как догмы и убеждения управляют сознанием человека? Семинар Сергея Сереб...

Как догмы и убеждения управляют сознанием человека. Семинар Сергея Серебрякова.

Реинкарнация - это то, что изучает астрология. Сергей Серебряков

Реинкарнация - это то, что изучает астрология. Сергей Серебряков.

Чем отличается молитва от мантры? Эвент Сергея Серебрякова

О египетских мистериях (Περὶ τῶν Αἰγυπτίων μυστηρίων)

О египетских мистериях (Περὶ τῶν Αἰγυπτίων μυστηρίων) — трактат сирийского философа-неоплатоника Ямвлиха. В 1497 году переведен на латынь и издан в Венеции Марсилио Фичино. Трактат состоит из 10 книг. Темами трактата являются теургия, иерархия божеств (боги-архангелы-ангелы-демоны-архонты), экстаз и жертвоприношения. Теург — это тот, кто способен быть выше собственной сущности. Ямвлих полагал, что соприкосновение с божественным не может быть названо знанием, поскольку не связано с родо-видовым различением.

Ямвлих опирается на знание "египетских пророков" и "халдейских мудрецов". Он утверждает врожденный характер знания о богах, который проявляется в стремлении души к благу. Помимо богов по нисходящей линии существуют демоны и герои. Особую роль в достижении единства с божественным Ямвлих отводил музыке, которая способна была ввергнуть человека в состояние экстаза. Также способами привлечения богов названы омовение, уединение и голодание. Эти способы являются частями мантики и теургии.

Из богов Ямвлих упоминает Гермеса, Крона, Ареса, Пан, Аполлон, Асклепия, Аммона и Матерь Богов.

Эллинизм (греч. Ἑλληνισμός) - ბერძენი ნეო-წარმართები

Месопотамия (римская провинция)

Месопотамия (лат. Mesopotamia) была одной из восточных римских провинций.

В 113 году император Траян начал войну против давнего противника Римской империи — Парфянского царства. В 114 году он завоевал Армению, которая была превращена в провинцию и к концу 115 года покорил Северную Месопотамию. В начале 116 года на её территории была организована провинция, что было отмечено чеканкой монет.

Позже, в том же году, Траян вторгся в центральную и южную Месопотамии, расширив уже существующую провинцию, а затем переправился через реку Тигр в Адиабену, которую он сделал провинцией Ассирия. Но как только Траян скончался, его преемник Адриан отказался от завоеваний своего предшественника к востоку от реки Евфрат, которая вновь стала восточной границей Римской империи.

Северная Месопотамия, в том числе и Осроэна, перешла под римское владычество после кампании Луция Вера в 161—166 годах, но эти области не были официально объединены в провинции, а наоборот, они были оставлены местным вассальным правителям, хотя римские гарнизоны были сохранены, в частности в Нисибисе. Власть римлян в тех местах пошатнулась в 195 году, во время гражданской войны между Септимием Севером и Песценнием Нигером, когда там вспыхнуло восстание, а Нисибис был осажден. Север быстро восстановил порядок и превратил Осроэну в полноправную провинцию. Затем Север начал войну против Парфии, которую он успешно завершил, штурмовав парфянскую столицу Ктесифон. Кроме того, император восстановил провинцию Месопотамию в 198 году со столицей в Нисибисе, которая была возведена в статус колонии.

В отличие от провинции Траяна, которая охватывала всю Месопотомию между реками Тигр и Евфрат, новая провинция была ограничена на юге Осроэной, Тигром и Евфратом на севере и рекой Хаборас (современный Хабур) на востоке. Эта территория стала яблоком раздора между римлянами и иранцами в ходе римско-персидских войн. В суматохе, последовавшей за годом шести императоров в 239—243 годах, Ардашир I, основатель новой Сасанидской державы, заменившей ослабевших парфян, атаковал и захватил Месопотамию, но она была восстановлена префектом претория Тимисефеем до его смерти в 243 году. В 250-х годах персидский царь Шапур I напал на Месопотамию и воевал с римским императором Валерианом I, которого он пленил у Эдессы в 260 году. В следующем году Шапур был разбит правителем Пальмиры Оденатом и изгнан из Месопотамии.

В соответствии с реформами Диоклетиана и Константина I, Месопотамия стала частью диоцеза Восток, который в свою очередь был подчинен преторианской префектуре Востока. Нисибис и Сингара наряду с территории Адиабены, завоеванные при Диоклетиане, были утрачены после неудачного похода Юлиана II в 363 году и столица была перенесена в Амиду, в то время как местоположение дукса Месопотамии (наместник) находилось в Константине. Также в состав провинции входили города Мартирополис и Кефас.

После того, как началась война с персами в 502 году, император Анастасий I построил крепость Дару в противовес Нисибису и служившей новой базой дуксу Месопотамии. В ходе реформ Юстиниана I провинция была разделена: северные районы с Мартирополисом отошли провинции Армения IV, а остальные были разделены на два гражданских и церковных округа, один (регион к югу от реки Тигр) со столицей в Амиде и другой (район Тур Абдин) со столицей в Даре. Провинция сильно пострадала во время почти постоянных войн с Персией в VI веке. В 573 году персы даже взяли Дару, но восточные римляне восстановили её в соответствии с миром 591 года. Они потеряли Месопотамию ещё раз во время великой войны 602—628 годов, а затем вернули, но окончательна провинция была потеряна в результате мусульманских завоеваний в 633—640 годах.

Литература

Bennett, Julian (1997). Trajan: Optimus Princeps. Routledge. ISBN 0-415-16524-5.

Kazhdan, Alexander, ed. (1991), Oxford Dictionary of Byzantium, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-504652-6

Mommsen, Theodor; Dickson, William Purdie; Haverfield, Francis (2004). The provinces of the Roman Empire: from Caesar to Diocletian, Vol. II. Gorgias Press LLC. ISBN 978-1-59333-026-2.

Southern, Pat (2001). The Roman Empire from Severus to Constantine. Routledge. ISBN 978-0-203-45159-5

Ассирия (римская провинция)

Ассирия (лат. Assyria) — провинция Римской империи, расположенная примерно на территории современного северного Ирака.

Создана около 116 года императором Траяном вследствие успешного похода против Парфии. Однако его преемник Адриан вывел оттуда легионы в 118 году, но это не означало конец римского владычества в этом регионе. Раньше эта территория была предметом вражды между Парфией и Арменией. Рим занимал эту территорию недолгое время в 161—165 годах и в 194—199 годах и только в 230 году смог основательно закрепиться. В провинции были постоянно расквартированы два легиона для защиты от парфянского вторжения и для обеспечения стабильности. Провинция была потеряна в 363 году при императоре Иовиане после неудачного персидского похода Юлиана и позорного мира с государством Сасанидов, заключённого с целью безопасного отвода войска в Константинополь.

Части провинции с севера на юг: Мокк (лат. Moxoene), (лат. Rehimene), Корчайк (лат. Corduene), (лат. Zabdicene и (лат. Adiabene).

Города с севера на юг: (лат. Hiaspis), Цизра (лат. Bezabde), (лат. Sisara), Нисибис (или Низиба) (лат. Nisibis), Сингара (лат. Singara), Ниневия (лат. Nineveh), Хатра (лат. Hatra) и Ур (лат. Ur).

Острова́ блаже́нных - Νήσοι των Μακάρων

Острова́ блаже́нных, или Блаженные острова (греч. Νήσοι των Μακάρων, Μακάρων Νῆσοι) — мифическая область, сакральная заморская страна, расположенная посреди океана, где-то на краю света или даже в ином мире. Один из символов рая в мифологии различных народов. Из мифов этот образ проник в литературу и философию, оказав большое влияние на развитие европейской утопической мысли (см. Утопия). Шумерские мифы рассказывают о лежащем далеко в южных морях острове Дильмун, где никто не знал бедности, болезней и смерти. Дильмун — первозданная «чистая», «непорочная», «светлая» страна, «страна живых», где не было змей, скорпионов, львов, диких собак и волков. Богиня-мать Нинхурсаг выращивает здесь восемь чудесных растений. На Дильмуне поселён после потопа мудрец-полубог Зиусудра, или Утнапиштим, оберегающий секрет бессмертия (см.: Эпос о Гильгамеше). Хотя Дильмун предстаёт скорее божественным, чем человеческим обиталищем, его характеристика содержит многочисленные параллели с библейским повествованием об Эдеме. В древнегреческих мифах Острова блаженных (Элизиум, Элизий) — страна на крайнем западе, где находят вечное пристанище люди, получившие бессмертие от богов, или те из смертных, чью жизнь судьи загробного мира (Минос, Эак и Радамант) признали праведной и благочестивой. В некоторых вариантах мифа удел на Островах блаженных получают те души, которые уже трижды прошли земное воплощение.

Постепенно, по мере того как греки осваивали Средиземноморье, идеальные острова отодвигались всё дальше, до крайних пределов ойкумены. В описании этих островов всё чаще появлялись литературные и философско-утопические мотивы, которые наслаивались на мифологическую основу.

В эпоху эллинизма, в результате завоеваний Александра Македонского, грекам открылись новые обширные пространства и ранее неведомые земли, заселённые народами, которые, как казалось, жили в соответствии с природой и ещё не испытали на себе пороков цивилизации. Именно тогда широко распространился жанр «парадоксографии» или «тауматургии», в котором могли находить выражение самые разнообразные географические утопии. Вершиной этого направления стали произведения Эвгемера и Ямбула, в которых описывались идеальные условия жизни на Панхайе и Солнечном острове, локализованных далеко в Индийском океане.

В преданиях бриттов Авалон, «остров плодов, который ещё именуют счастливым», не знающий горестей и страдания, служит местом пребывания бессмертных героев и волшебников. Чудесные яблоки, произрастающие на острове, даруют бессмертие. По преданию, на этот остров фея Моргана перенесла короля Артура, смертельно раненного в сражении при Камлане.

У арабов представление о заморской стране счастья и бессмертия почерпнуто из античных авторов, прежде всего Птолемея. В работах некоторых арабских географов конца IX — первой половины XII века (ал-Баттани, ал-Бируни, ал-Идриси) говорится о Счастливых островах («Джаза’иру ас-Суада») или Вечных островах («Джаза’иру-л-Халидат»), лежащих на дальнем Западе. Легенда о рае на земле при этом смешивается с реальными свидетельствами об островах Восточной Атлантики, которых, по-видимому, достигали арабские мореходы.

Согласно свидетельству новгородского архиепископа Василия Калики, рай видели новгородцы во главе с Моиславом, шедшие на трёх ладьях. Буря занесла их к острову, где на высокой горе виднелся нерукотворный лазоревый Деисус. Из-за горы слышалось чудное пение, и небо там смыкалось с землёй.

В китайских преданиях существует образ трёх священных островов-гор, служивших обителью небожителей. (Всего, по даосским верованиям, насчитывается 36 небесных пещер и 72 счастливые страны, которые рассматриваются как райская обитель).

«Исторические записки» Сыма Цяня говорят о них так: «В море-океане стоят три священных горы. Зовутся они Пэнлай, Фанчжан и Инчжоу. Обитают на них бессмертные-сяни».

В японских сказках имеется сюжет об Острове вечной юности, который находится за много дней пути, «в стране неведомых чужестранцев». На нём (так же как и в новгородском предании) находится мировое древо.

Рахманы (рум. rohmani, молд. рохмань; рум. blajini, молд. блажинь) — мифический народ в сказаниях западных украинцев, русских, молдаван. Считается, что этот благочестивый народ живёт на Островах Блаженных, за краем земли, где никакие плоды никогда не оскудевают. Нет у них ни ножей железных, ни домов, ни огня, ни золота и серебра, нет и одежды, нет ни драк, ни зависти, ни воровства, ни разбоя. Они не имеют собственного календаря и потому празднуют Пасху тогда, когда доплывёт к ним скорлупа яйца, брошенная в реку на Великую Субботу. Рахманы живут от 100 до 860 и даже до 1800 лет.

პელასგები - Пела́сги - Πελασγοί

პელასგები — ძველი ტომები, ანტიკური ტრადიციით, წინაბერძნული ტომი. სახელწოდებას ხშირად კრებითი მნიშვნელობით იყენებენ მთელი იმ მოსახლეობის აღსანიშნავად, რომელიც ბალკანეთის ნახევარკუნძულის და ეგეოსის ზღვის აუზში ბინადრობდა ელინთა დამკვიდრებამდე. ძვ. წ. XIV-XIII საუკუნეებში პელასგები ისევე როგორც სხვა წინაბერძნული ტომები (კარიელები, ლელეგები), ძირითადად მცირე აზიის დასავლეთში გადმოსახლებულან, რასაც ადასტურებენ ხეთური და ბერძნული წყაროები. ჰომეროსის მიხედვით, ტროის ომში პელასგები უკვე ტროელების ანატოლიელ მოკავშირეთა შორის ყოფილან. პელასგებს მკვლევარნი უკავშირებენ ეგვიპტური წყაროების Pw-z-s-ty-ს – ზღვის ხალხთა ერთ-ერთ წარმომადგენელს, ხეთურ Parista-ს – მცირე აზიის დასავლეთში ბინადარ ტომს, სემიტურ – Pelestim-ს – ბიბლიურ ფილისტიმელებს. ძვ. წ. I ათასწლეულის I ნახევარში პელასგები უკვე ასიმილირებულნი არიან. პელასგების ენიდან შემოგვრჩა მხოლოდ ბერძნულში შემონახული ცალკეული ტერმინები.

პელასგების წარმომავლობის საკითხებზე არ არის აზრთა ერთიანობა. ზოგნი მათ მიიჩნევენ ინდოევროპულ, ზოგნი - სემიტურ ტომებად. ბოლო ხანებში უფრო არაინდოევროპულობის იდეა მძლავრობს. ამას ხელი შეუწყო არქეოლოგიურმა აღმოჩენებმა მცირე აზიაში და იმ რეგიონის დადგენამ, საიდანაც არაევროპულ მედიტერანულ (რომელთაც პელასგებიც ეკუთვნოდნენ) ტომთა გავრცელება უნდა დაწყებულიყო. წამოყენებულია თვალსაზრისი იბერიულ-კავკასიურ, კერძოდ კი ქართველურ ტომთა ახლო მიმართების შესახებ პელასგებთან, რასაც საფუძვლად უდევს მრავალი ენობრივი პარალელი, ანტიკურ წყაროთა მონაცემები და არქეოლოგიური მასალა.

Пела́сги, уст. пелазги (др.-греч. Πελασγοί) — имя, которым древнегреческие авторы именовали народ (или всю совокупность народов), населявших Грецию до возникновения Микенской цивилизации (в так называемый элладский период греческой истории), а также существовавшие некоторое время после прихода греков.

Античные авторы находят пеласгов в таком количестве регионов, что это ставит в тупик и древних, и современных исследователей. Вплоть до начала XX века учёные понимали под «пеласгами» все негреческие народы Эллады либо вообще считали их «мифическим» народом. Последнюю точку зрения отражает фраза из энциклопедии Эрша и Грубера: «Пеласги — это просто тень, лишённая всякой исторической реальности».

Первым сведения о пеласгах из античных источников систематизировал известный английский политик и историк У. Гладстон. Историки XX века неоднократно обращались к пеласгской проблеме. В СССР источниковедением по пеласгской проблеме занимались А. И. Немировский и Л. А. Гиндин.

Язык пеласгов был сильно отличен от греческого, что даёт учёным повод спорить относительно того, были ли они носителями индоевропейских наречий и насколько единым был их язык. Геродот, владевший многими языками Балкан и Малой Азии, не понимал пеласгский язык и называл его «бесспорно варварским»:

На каком языке говорили пеласги, я точно сказать не могу. Если же судить по теперешним пеласгам, что живут севернее тирсенов в городе Крестоне (они некогда были соседями племени, которое ныне называется дорийцами, и обитали тогда в стране, теперь именуемой Фессалиотида), и затем — по тем пеласгам, что основали Плакию и Скиллак на Геллеспонте и оказались соседями афинян, а также и по тем другим городам, которые некогда были пеласгическими, а позднее изменили свои названия. Итак, если, скажу я, из этого можно вывести заключение, то пеласги говорили на варварском языке.

Ряд исследователей причисляет к памятникам пеласгского языка Лемносскую стелу и ряд кратких надписей VI—VII вв. до н. э., происходящих с этого же острова, поскольку Лемнос, согласно Геродоту, был последним пристанищем пеласгов, где они сохранялись ещё в VI в. до н. э. Надпись на стеле выполнена древнегреческим алфавитом, однако язык надписи пока не расшифрован с достаточной уверенностью, хотя позволяет с большой вероятностью отвергнуть индоевропейскую гипотезу. По многочисленным грамматическим показателям и даже совпадающим словам установлено родство языка стелы с этрусским и этеокипрским языками.

По Дионисию этруски долго проживали бок о бок с пеласгами, потом заняли их города и могли многое позаимствовать в языке. Однако явное грамматическое сходство этих языков служит аргументом скорее в пользу исконного родства, чем простого заимствования.

В эпоху средне- и позднеэлладского периода в материальной культуре Греции наблюдаются несколько различных традиций; одна из них, связанная с так называемой «минийской керамикой», привнесена пришельцами с севера (предположительно предками греков), тогда как другая, связанная с «континентальной полихромной керамикой» (mainland polychrome pottery), является продолжением местных неолитических традиций. Тем не менее, оба вида керамики встречаются в одних и тех же поселениях, что говорит, видимо, о совместном проживании греков и пеласгов.

Теократия (θεοκρατία)

Слово теократия происходит от греческого θεοκρατία, означающего «правление Бога». Оно происходит от слов θεός (Теос), что означает «бог», и κρατέω (кратео), что означает «правило». Таким образом, это слово с греческого означает «правление бога(ов)».

Термин был первоначально придуман Флавием Иосифом в первом веке нашей эры, чтобы описать характерную форму правления евреев. Иосиф Флавий утверждал, что, хотя человечество разработало много форм правления, большинство из них можно отнести к следующим трем типам: монархия, олигархия и демократия. Форма правления евреев, однако, была уникальной. Иосиф Флавий предложил термин «теократия», чтобы описать государство, установленное Моисеем, в котором Бог суверенен, а его слово — закон.

Как описывает Геродот («История» 2:52), понятие «Бог» (θεος) было сформулировано у протогреческих племён пеласгов: «В прежние времена, как я узнал в Додоне, пеласги совершали жертвоприношения Богам, вознося молитвы, но не призывали по именам отдельных богов. Ведь они не знали ещё имён богов. Имя же „боги“ (θεοί) пеласги дали им потому, что боги установили (θεντες) мировой порядок и распределили все блага по своей воле».

Таким образом, теократия, согласно взглядам Геродота, имеет целью следование мировому порядку для установления в обществе гармонии (совершенного состояния).

კაბუკი

კაბუკი (歌舞伎) — ტრადიციული იაპონური თეატრის ფორმა. კაბუკის თეატრი ცნობილია მისი დრამატურგიის სტილიზაციითა და შემსრულებელთა ზედმიწევნით დეტალური მაკიაჟით. კაბუკის იაპონურ დამწერლობაში იეროგლიფები მარცხნიდან მარჯვნივ ნიშნავს სიმღერას (歌), ცეკვას (舞), და ხელოვნებას (伎). შესაბამისად კაბუკი ხშირად ითარგმნება, როგორც "სიმღერისა და ცეკვის ხელოვნება". თუმცა ეს იეროგლიფები ატეჯის მიეკუთვნება, რაც არ გამოხატავს ფაქტობრივ ეტიმოლოგიას, და სიტყვა კაბუკი, როგორც მიიჩნევა, წარმოებულია ზმნისგან "კაბუკუ", რაც ნიშნავს "გადახრას", ან "არა-ჩვეულებრივს", შესაბამისად კაბუკი შეიძლება ინტერპრეტირებული იყოს, როგორც "ავანგარდი" ან "უჩვეულო" თეატრი.

კაბუკის ჟანრი ჩამოყალიბდა ხალხური ცეკვისა და სიმღერის საფუძველზე XVII საუკუნის მიჯნაზე იაპონიაში. ფუძემდებლად ითვლება იძუმო ნო ოკუნი, რომელმაც 1602 წელს ქალაქ კიოტოს მახლობლად, პირველად წამოიწყო თეატრალიზებული ცეკვის ახალი სტილი. ახალმა ჟანრმა პოპულარობა ძალზედ მალე მოიხვეჭა და ოკუნის იმპერატორის სასახლეშიც კი იწვევდნენ. პარალელურად იქმნებოდა ახალი დასები, რომლებიც კონკურენციას უწევდნენ ერთმანეთს და რაც ხელს უწყობდა კაბუკის თეატრის ჩამოყალიბებას. თავდაპირველად დასები მხოლოდ სუსტი სქესის წარმომადგენლებით იყო დაკომპლექტებული და თეატრში დადგმული სცენები უხეშობით და გარყვნილობით გამოირჩეოდა. მრავალი მსახიობი ქალი ამორალურ ცხოვრებას ეწეოდა, რის გამოც კაბუკის ხშირად მოიხსენიებდნენ როგორც (იაპ. 歌舞妓, "მომღერალი და მოცეკვავე კურტიზანების თეატრი").

1629 წლიდან ქალებს აეკრძალათ კაბუკის სცენაზე თამაში და 1953 წლიდან იქ მხოლოდ მამაკაცები იღებენ მონაწილეობას. ქალების როლის შემსრულებელ მსახიობებს უწოდებდნენ ონაგატას ან ოიამას (იაპ. 女形, "ქალური სტილი"). ამის გარდა არსებობს შესრულების კიდევ ორი სტილი:არაგატო (იაპ. 荒事, "უხეში სტილი") და ვაგატო (იაპ. 和事, "ჰარმონიული სტილი"). კაბუკის მსახიობთა შორის არსებობს თეატრალური დინასტიები, რომლებიც სპეციალიზირდებიან კონკრეტული სტილის მიმართულებით. დღესდღეობით იაპონიაში, კაბუკი ინარჩუნებს ყველაზე პოპულარული თეატრალური დრამატული ჟანრის სტატუსს.

ქაღალდის ისტორია

ქაღალდი პირველად ჩინეთში, ძვ.წ. 105 წელს გაჩნდა. ჩინურ ქაღალდს ბამბუკისგან, თუთის ხის ფოთლებისა და აბრეშუმის ბოჭკოებისგან ამზადებდნენ. VII საუკუნეში არაბები ქაღალდის წარმოებაში უკვე სხვა ნედლეულს იყენებდნენ - ქსოვილსა და ბამბას. ევროპაში ქაღალდი XIV საუკუნეში გავრცელდა. პირველი ქაღალდის დამამზადებელი ქარხანა საფრანგეთში 1350 წელს დაარსდა. XIX საუკუნეში ქაღალდისთვის საჭირო ნედლეულში ცელულოზის დამატება დაიწყეს, რამაც ქაღალდის წარმოება მასობრივი გახადა.