საღვთო რომის იმპერია (გერმ. Heiliges Römisches Reich), 1512 წლიდან გერმანელი ერის საღვთო რომის იმპერია (ლათ. Sacrum Imperium Romanum Nationis Germanicae ან ლათ. Sacrum Imperium Romanum Nationis Teutonicae; გერმ. Heiliges Römisches Reich Deutscher Nation) — სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნი, რომელიც არსებობდა 962 წლიდან 1806 წლამდე და აერთიანებდა ევროპის ბევრ ტერიტორიას. უმაღლესი აყვავების პერიოდში იმპერიის შემადგენლობაში შედიოდა: გერმანია, რომელიც წარმოადგენდა იმპერიის ბირთვს, ჩრდილოეთი და ცენტრალური იტალია, ნიდერლანდები, ჩეხეთი, ასევე საფრანგეთის ზოგიერთი რეგიონი. 1134 წლიდან ფორმალურად შედგებოდა სამი სამეფოსაგან: გერმანიის, იტალიისა და ბურგუნდიის სამეფოებისგან. 1135 წლიდან იმპერიის შემადგენლობაში შევიდა ჩეხეთის სამეფო, რომლის ოფიციალური სტატუსიც იმპერიის შემადგენლობაში საბოლოოდ დარეგულირდა 1212 წელს სიცილიის ოქროს ბულით.
იმპერია დაარსდა 962 წელს აღმოსავლეთ ფრანკების მეფის, ოტო I დიდის მიერ და განიხილებოდა, როგორც ანტიკური რომის იმპერიისა და კარლოს დიდის ფრანკთა იმპერიის პირდაპირი გაგრძელება. ერთიან სახელმწიფოდ გადაქცევის პროცესები იმპერიაში მისი არსებობის მთელი ისტორიის მანძილზე არ დამთავრებულა, ამიტომ იგი რჩებოდა დეცენტრალიზებულ წარმონაქმნად, რომელსაც ჰქონდა რთული ფეოდალური იერარქიული სტრუქტურა და რომელიც აერთიანებდა რამდენიმე ასეულ ტერიტორიულ-სახელმწიფოებრივ წარმონაქმნს. იმპერიის სათავეში იდგა იმპერატორი. საიმპერატორო ტიტული არ იყო მემკვიდრეობითი. იგი ენიჭებოდა კურფიურსტების კოლეგიის არჩევნების შედეგების მიხედვით. იმპერატორის ძალაუფლება არასდროს არ ყოფილა აბსოლუტური და ყოველთვის იზღუდებოდა გერმანიის უმაღლესი არისტოკრატიის, ხოლო XV საუკუნის მიწურულიდან — რაიხსტაგის მიერ, რომელიც იცავდა იმპერიის მთავარი წარჩინებული წოდებების ინტერესებს.
თავისი არსებობის ადრეულ პერიოდში იმპერიას ჰქონდა ფეოდალურ-თეოკრატიული სახელმწიფოს ხასიათი, ხოლო იმპერატორები ქრისტიანულ სამყაროში უმაღლეს ძალაუფლებაზე პრეტენდირებდნენ. პაპის ტახტის გაძლიერებამ, იტალიის დაპყრობისათვის მრავალსაუკუნოვანმა ბრძოლამ და ამავდროულად გერმანიის ტერიტურიული მთავრების ძალაუფლების გაზრდამ მნიშვნელოვნად დაასუსტა იმპერიის ცენტრალური ძალაუფლება. გვიან შუა საუკუნეებში ბატონობდა დეზინტეგრაციის ტენდენციები, რომლებიც საღვთო რომის იმპერიას ნახევრადდამოუკიდებელი წარმონაქმნების კონგლომერატად გადაქცევაში ემუქრებოდა. თუმცა XV საუკუნის მიწურულსა და XVI საუკუნის დასაწყისში განხორციელებულმა „საიმპერიო რეფორმამ“ განამტკიცა ქვეყნის ერთიანობა და შექმნა ახალი ბალანსი იმპერატორისა და წარჩინებული წოდებების ძალაუფლებებს შორის, რამაც იმპერიას საშუალება მისცა, შედარებით წარმატებით გაეწია კონკურენცია დასავლეთ ევროპის ეროვნული სახელმწიფოებისთვის. რეფორმაციის კრიზისისა და ოცდაათწლიანი ომის გადალახვა მოხერხდა იმპერატორის შემდგომი ძალაუფლების შეზღუდვისა და წარჩინებული წოდებების საყოველთაო რაიხსტაგის იმპერიის კონსტრუქციის მთავარ ელემენტად გადაქცევის ხარჯზე. ადრეული ახალი ისტორიის დროინდელი იმპერია უზრუნველყოფდა ერთიანი სახელმწიფოს ფარგლებში რამდენიმე რელიგიის თანაარსებობასა და მისი სუბიექტების დამოუკიდებლობის შენარჩუნებას, ასევე პრივილეგირებული წოდებების ტრადიციული წესებისა და პრივილეგიების დაცვას. თუმცა იმპერიამ დაკარგა ექსპანსიის, ცენტრალური ხელისუფლების გაძლიერებისა და დაპყრობითი ომების წარმოების შესაძლებლობა. შიდა კონსოლიდაციისა და საკუთარი სახელმწიფოებრიობის ჩამოყალიბების დროს მსხვილი გერმანული სამთავროების განვითარება ეწინააღმდეგებოდა იმპერიის გაყინულ სტრუქტურას, რამაც XVIII საუკუნეში გამოიწვია ცენტრალური ინსტიტუტების პარალიზება და საიმპერიო სისტემის დაშლა. საღვთო რომის იმპერიამ იარსება 1806 წლამდე და განადგურდა ნაპოლეონის ომების მსვლელობისას, როდესაც შეიქმნა რაინის კავშირი, ხოლო იმპერიის უკანასკნელი იმპერატორი ფრანც II ტახტიდან გადადგა.
საღვთო რომის იმპერია თავისი არსებობის მთელი რვაას ორმოცდაათი წლის განმავლობაში რჩებოდა ფეოდალური ტიპის იერარქიულ სახელმწიფოებრივ წარმონაქმნად. მას არასდროს მიუღია ეროვნული სახელმწიფოს სახე, როგორც ინგლისსა და საფრანგეთს, ასევე არ მიუღწევია მართვის სისტემის ცენტრალიზაციის მაღალი საფეხურისთვის. იმპერია თანამედროვე გაგებით არ იყო არც ფედერაცია, არც კონფედერაცია. იგი მოიცავდა ამ სახელმწიფო მოწყობის ფორმების ელემენტებს. იმპერიის სუბიექტური შემადგენლობა გამოირჩეოდა უკიდურესი მრავალფეროვნებით: ნახევრადდამოუკიდებელი ვრცელი საკურფიურსტოები და საჰერცოგოები, სამთავროები და საგრაფოები, თავისუფალი ქალაქები, პატარა სააბატოები და საიმპერიო რაინდების სამფლობელოები — ყველა მათგანი იმპერიის სრულუფლებიანი სუბიექტი იყო, რომელიც ქმედუნარიანობის სხვადასხვა დონეს ფლობდა. იმპერატორის ძალაუფლება არასდროს იყო აბსოლუტური, იგი ქვეყნის უმაღლეს არისტოკრატიასთან ნაწილდებოდა. უფრო მეტიც, სხვა ევროპული სახელმწიფოებისგან განსხვავებით, იმპერიის მცხოვრებლები უშუალოდ კი არ ექვემდებარებოდნენ იმპერატორს, არამედ ჰყავდათ თავიანთი მმართველი — საერო ან სასულიერო მთავარი, საიმპერიო რაინდი ან ქალაქის მაგისტრატი, რამაც ქვეყანაში ძალაუფლების ორი დონე ჩამოაყალიბა: საიმპერიო და ტერიტორიული — რომლებსაც ხშირად ერთმანეთთან კონფლიქტი ჰქონდათ.
იმპერიის ყოველი სუბიექტი, განსაკუთრებით ისეთი ძლევამოსილი სახელმწიფოები, როგორებიცაა ავსტრია, პრუსია, ბავარია, ფლობდა დამოუკიდებლობის ფართო დონეს საშინაო საქმეებში და გარკვეულ პრეროგატივებს საგარეო პოლიტიკაში, თუმცა სუვერენიტეტი ისევ იმპერიის ატრიბუტად რჩებოდა, ხოლო საიმპერიო დაწესებულებებსა და იმპერიის სამართლის ნორმებს სავალდებულო ძალა ჰქონდათ (ზოგჯერ, მართალია, მხოლოდ თეორიულად) იმპერიის შემადგენელი ყოველი სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნისთვის. საღვთო რომის იმპერიისთვის დამახასიათებელი იყო მნიშვნელოვანი როლი ეკლესიისა, რომელიც ამ სახელმწიფოებრივ წარმონაქმნს სძენდა თეოკრატიის ელემენტებს, თუმცა ამავდროულად იმპერიის სტრუქტურამ რეფორმაციის შემდეგ ევროპაში პირველად უზრუნველყო რამდენიმე კონფესიის ხანგრძლივი მშვიდობიანი თანაცხოვრება ერთიანი სახელმწიფოს ქვეშ. საღვთო რომის იმპერიის განვითარება მიმდინარეობდა დეზინტეგრაციისა და ინტეგრაციის ტენდენციების გამუდმებული ბრძოლების პირობებში. პირველს უმეტესწილად გამოხატავდნენ მსხვილი ტერიტორიული სამეფოები, რომლებიც დროდადრო სუვერენული სახელმწიფოების ნიშნებს იძენდნენ და რომლებიც იმპერატორის ძალაუფლებისგან განთავისუფლება სურდათ, ხოლო მთავარ მაკონსოლიდირებელ ფაქტორებად გამოდიოდნენ საიმპერატორო ტახტი, საიმპერიო დაწესებულებები და ინსტიტუტები (რაიხსტაგი, საიმპერიო სასამართლო, 1495 წლის „მიწის ზავის“ სისტემა), კათოლიკური ეკლესია, გერმანული ეროვნული თვითცნობიერება, იმპერიის სახელმწიფო სტრუქტურის წარჩინებული წოდებების წყობის პრინციპი, ასევე იმპერიული პატრიოტიზმი (გერმ. Reichspatriotismus) — საზოგადოების ცნობიერებაში დამკვიდრებული ერთგულება იმპერიისა და იმპერატორისადმი (როგორც იმპერიის მმართველის, და არა კონკრეტული დინასტიის წარმომადგენლისადმი).
ოცდაათწლიანი ომის დაწყების პირობებში ფერდინანდ II-მ მიმართა ვალენშტაინის პროფესიონალური არმიის დაქირევებას, რომელიც ინახებოდა დაპყრობილი მიწების კონტრიბუციების ხარჯზე. დაქირავებული მეომრების მიერ მიყენებულმა ზიანმა მთავრებს აიძულა, დათანხმებულიყვნენ არმიის ფორმირებაზე და დაეცვათ საიმპერიო რეფორმის პრინციპები. პირველად საიმპერიო არმია (გერმ. Reichsarmee) შეიქმნა 1630 წელს და გამოიყენებოდა სამხედრო მოქმედებებში შვედებისა და თურქების წინააღმდეგ. 1681 წლის კანონის თანახმად, საიმპერიო არმია უნდა შემდგარიყო 28 ათასი ქვეითი მეომრისა და 12 ათასი ცხენოსნისგან, თანაც პასუხისმგებლობა არმიის ფორმირებასა და შენახვაზე, აგრეთვე იმპერიის ციხე-სიმაგრეების თავდაცვისუნარიანობის შენარჩუნებაზე, დაეკისრათ საიმპერიო ოლქებს. საიმპერიო ოლქების გადაწყვეტილებით, სამხედრო მოქმედებების პერიოდში არმიის რიცხოვნება შეიძლებოდა გაზრდილიყო. იმპერატორი უშუალოდ მეთაურობდა და ნიშნავდა უმაღლეს საოფიცრო შემადგენლობას. 1694 წელს რამდენიმე საიმპერიო ოლქის დონეზე მიიღეს გადაწყვეტილება მშვიდობიანობის დროს საიმპერიო არმიის ზოგიერთი ნაწილის ბრძოლისუნარიანობის უზრუნველყოფასთან დაკავშირებით, რის შედეგადაც შეიქმნა მუდმივი საოლქო ჯარი (გერმ. Kreistruppen), რომელიც არსებობდა ცალკეული სამთავროების არმიებთან ერთად. იმპერატორი აგრეთვე მიმართავდა ტერიტორიული მმართველებისგან სამხედრო კონტინგენტების დაქირავებას.
სამთავროები კვლავინდებურად ცდილობდნენ საიმპერიო არმიის დაკომპლექტებაში თავიანთი მონაწილეობის შეზღუდვას, ამიტომ ისინი საუკეთესო სამხედრო კონტინგენტებს საკუთარი ჯარისთვის ინახავდნენ ან უცხო სახელმწიფოებს მიაქირავებდნენ. მებრძოლებით ვაჭრობა იმპერიის მცირე და საშუალო სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნების შემოსავლის ერთ-ერთ უმთავრეს წყაროდ იქცა (კლასიკური მაგალითია — ჰესენ-კასელი). იმპერიის არმიის სამხედრო მომზადება, შეიარაღება და დისციპლინა აგრეთვე საკმაოდ დაბალ დონეზე რჩებოდა. XVII საუკუნის მიწურულს ფრანგული აგრესიის პერიოდში შვაბიის, ფრანკონიისა და ზემო რაინის ოლქების დახმარებით შეიქმნა საკმაოდ ეფექტიანი მუდმივი საიმპერიო არმია, თუმცა 1740 წელს იგი დაიშალა. შვიდწლიანი ომის დროს კვლავ შექმნილმა საიმპერიო არმიამ გამანადგურებელი მარცხი განიცადა როსბახის ბრძოლაში პრუსიის ჯართან. აგრეთვე წარუმატებელი იყო იმპერიის არმიის მოქმედებები რევოლუციური საფრანგეთის წინააღმდეგ ომებში. არმიის ფორმირებისა და შენახვის წესრიგი უკვე აღარ ეხმიანებოდა იმდროინდელ მოთხოვნებს. 1806 წელს საღვთო რომის იმპერიის დაცემისა და რაინის კავშირის შექმნის შემდეგ იმპერიის არმიამ არსებობა შეწყვიტა.
Свяще́нная Ри́мская импе́рия, с 1512 года — Свяще́нная Ри́мская импе́рия герма́нской на́ции (лат. Sacrum Imperium Romanum Nationis Germanicae или Sacrum Imperium Romanum Nationis Teutonicae, нем. Heiliges Römisches Reich Deutscher Nation) — надгосударственный союз итальянских, немецких, балканских, франкских и западно-славянских государств и народов, существовавший с 962 по 1806 годы. В период наивысшего расцвета в состав империи входили: Германия, являвшаяся её ядром, северная и центральная Италия, Нижние Земли, Чехия, а также некоторые регионы Франции. С 1134 года Священная Римская империя формально состояла из трёх королевств: Германии, Италии и Бургундии. С 1135 года в состав империи вошло королевство Чехия, официальный статус которого в составе империи был окончательно урегулирован в 1212 году.
Империя была основана в 962 году германским королём Оттоном I и рассматривалась как прямое продолжение античной Римской империи и франкской империи Карла Великого. Процессы изменения взаимоотношений центральной власти с субъектами, входившими в состав империи, за всю историю существования империи происходили с тенденциями к децентрализации власти. Империя всю свою историю оставалась децентрализованным образованием со сложной феодальной иерархической структурой, объединявшей несколько сотен территориально-государственных образований. Во главе империи стоял император. Императорский титул не был наследственным, а присваивался по итогам избрания коллегией курфюрстов. Власть императора никогда не была абсолютной и ограничивалась высшей аристократией Германии, а с конца XV века — рейхстагом, представлявшим интересы основных сословий империи.
В ранний период своего существования империя имела характер феодально-теократического государства, а императоры претендовали на высшую власть в христианском мире. Усиление папского престола и многовековая борьба за обладание Италией при одновременном росте могущества территориальных князей в Германии значительно ослабили центральную власть в империи. В период позднего Средневековья возобладали тенденции децентрализации. При таком развитии субъекты, входившие в империю, должны были стать полунезависимыми. Однако осуществлённая в конце XV — начале XVI века «имперская реформа» позволила увеличить влияние центральной власти и сформировать новый баланс власти между императором и сословиями. Кризис Реформации и Тридцатилетней войны в Европе был преодолён с помощью ограничения власти императора и превращением общесословного рейхстага в главный элемент имперской конструкции. Империя Нового времени обеспечивала сохранение самостоятельности её субъектов, а также защиту традиционных прав и привилегий сословий. В империи существовали несколько конфессий, после Вестфальского мира католики империи были вынуждены не вести религиозных войн с протестантами. После окончания Тридцатилетней войны в империи не было тенденций к централизации власти. Развитие протестантских княжеств, в том числе по пути внутренней консолидации и становления собственной государственности, входило в противоречие со структурой империи, предназначенной, в том числе, для защиты от протестантов.
Несмотря на укоренение в ней протестантов, империя продолжала защищать католиков Европы от турок в войнах, занималась сохранением и защитой автономии католических земель.
В XVIII веке произошло уменьшение влияния центральных институтов имперской системы. Священная Римская империя просуществовала до 1806 года и была ликвидирована в ходе наполеоновских войн, когда был сформирован Рейнский союз, а последний император Франц II Габсбург отрёкся от престола.
В условиях начала Тридцатилетней войны Фердинанд II прибег к найму профессиональной армии Валленштейна, которая содержалась за счёт контрибуций с захваченных земель. Разорения, причиняемые наёмниками, заставили князей согласиться на формирование армии на принципах, заложенных имперской реформой. Впервые имперская армия была создана в 1630 году и использовалась в военных действиях против шведов и турок. Согласно закону 1681 года имперская армия должна была состоять из 28 тысяч солдат пехоты и 12 тыс. кавалерии, причём ответственность за формирование и содержание армии, а также за поддержание обороноспособности имперских крепостей, была возложена на имперские округа. В период военных действий численность армии могла по решению имперских округов увеличиваться. Командование и назначение высшего офицерского состава осуществлялось непосредственно императором. В 1694 году на уровне нескольких имперских округов было принято решение о поддержании в боеготовности некоторых частей имперской армии и в мирное время, в результате чего возникли постоянные окружные войска, существовавшие одновременно с армиями отдельных княжеств. Император прибегал также к найму военных контингентов у территориальных правителей.
Княжества по-прежнему старались ограничить своё участие в комплектовании имперской армии, сохраняя свои лучшие воинские контингенты для собственных войск или передавая их по найму за плату иностранным державам. Торговля солдатами превратилась в один из важнейших источников доходов средних и малых государственных образований империи (классический пример — Гессен-Кассель). Боевая подготовка, оружие и дисциплина имперской армии также оставались на достаточно низком уровне. В период французской агрессии конца XVII века благодаря усилиям Швабского, Франконского и Верхнерейнского округов удалось организовать достаточно эффективную постоянную имперскую армию, однако в 1740 году она была распущена. Во время Семилетней войны вновь созданная имперская армия потерпела сокрушительное поражение в битве при Росбахе от прусских войск. Также неудачны были действия имперской армии в войнах с революционной Францией. Порядок формирования и содержания армии уже не отвечал требованиям времени. После падения Священной Римской империи и образования Рейнского союза в 1806 году имперская армия перестала существовать.
Комментариев нет:
Отправить комментарий