ინდოევროპულ რელიგიურ მითოსში, პრაქტიკულად ყველა ინდოევროპული რელიგიის მითოსში არსებობს ერთი და იგივე ძირითადი მითი, რომელიც მუდმივად მეორდება. მითი მდგომარეობს შემდეგში: ცის ღვთაება ებრძვის, ამარცხებს და ქვესკნელში აგდებს გიგანტურ ბოროტ გველეშაპს, რომელიც სამყაროს დაღუპვით ემუქრება. დრაკონთან ანუ გველეშაპთან მებრძოლი პერსონაჟი სხვადასხვა რელიგიაში სხვადასხვაა, მაგრამ სიუჟეტი ერთი და იგივეა. მაგალითად: ბერძნულ მითოსში - ზევსი ამარცხებს გველეშაპს (ტიფონს), სლავურ მითოლოგიაში - სვაროგი ამარცხებს გველეშაპს (დიდ შავ გველს), ეგვიპტურ მითოსში - ჰორუსი (ოსირისის და ისიდას ძე) ამარცხებს გველეშაპს (სეტს), ბაბილონურ მითოსში - მარდუქი ამარცხებს გველეშაპს (ტიამატს), ქრისტიანულ მითოსში - წმინდა გიორგი (ან მიქაელ მთავარანგელოზი) ამარცხებს გველეშაპს (სატანას, არიმანს, რ. შტაინერის მიხედვით ათეიზმის და მატერიალიზმის სიმბოლოს, მატერიალისტური ფსევდო-ინტელექტუალიზმის და ცრუ-სიბრძნის სიმბოლოს), იაპნურ მითოსში - ქარის ღმერთი სუსანო ამარცხებს გველეშაპს (იამატო-ნო-ოროჩის), იბნნდურ (ვედურ) მითოსში - ინდრა ამარცხებს გველეშაპს (ვრიტრასურას), ებრაულ (იუდაისტურ) მითოსში - უფალი საბაოთი ამარცხებს გველეშაპს (სამაელს), ქანაანურ მითოსში - ბაალი (თარგმანში: უფალი, ბატონი) ამარცხებს გველეშაპს (ლევიათანს), გერმანო-სკანდინავურ მითოსში - თორი ამარცხებს გველეშაპს (ნიდჰიოგს), რომაულ მითოსში - იუპიტერი ამარცხებს გველეშაპს (ტიფონუსს), ქართულ (იბერიულ) მითოსში - მორიგე-ღმერთი ამარცხებს გველეშაპს, ირანულ (მაზდეანურ) მითოლოგიაში - უფალი მაზდა ამარცხებს გველეშაპს (ზოჰაკს, აჟი-დახაკს), ისლამურ მითოსში - იბრაჰიმი ქვებით დევნის შაიტანს (გველეშაპს).
ჩინელები და გარკვეულწილად იაპონელებიც, ეთაყვანებიან დრაკონებს, როგორც ღმერთებს და როგორც ერთი კრიშნაიდი გურუ ამბობდა: "ჭამენ ყველაფერს რაც დაფრინავს თვითმფრინავების გარდა, ყველაფერს რაც დაცურავს გემების გარდა და ყველაფერს რაც მიწაზე მოძრაობს - ავტომობილების გარდა". ჩინეთში და იაპონიაში მუდამ უყვარდათ: გველების, ძაღლების, თაგვების, რვაფეხების, უმი თევზის, ღამურების და ა.შ. ჭამა, რძე და იოგურტი კი ეზიზღებოდათ. ვედების მიხედვით დრაკონები არიან დემონები (დაცემული სულები) და მათ ახასიათებთ რძის, იოგურტის და ზოგადად რძის ნაწარმის და წმინდა ცხოველის - ძროხის მიმართ სიძულვილი და ანტიპათია.
ჩინური მითოლოგიის მიხედვით ჩინელი ხალხი არის დრაკონების შექმნილი, რომელთაც ერქვათ - ნიუი-ვა და ფუ-სი. ტიბეტური მითოლოგიის მიხედვით ტიბეტელები არიან დემონი ქალის და მაიმუნის შთამომავლები (შემდგომში მაიმუნი შერაცხეს მაიმუნად გადაქცეულ ბოდჰისატვა ავალოკიტეშვარად, რომელმაც თურმე განიზრახა დემონი ქალის მოთვინიერება). როდესაც ბუდისტი ბერები - შანტირაკშიტა და პადმასამბჰავა მივიდნენ ტიბეტში, თავიდან მათ არავინ უსმენდა, სანამ პადმასამბჰავამ სულ თმებით არ ითრია ტიბეტელთა "ღმერთები" (დემონები). კრიშნაიდმა გურუმ, სერგეი სერებრიაკოვმა ერთხელ თქვა ასეთი რამ: "როცა ვიყავით ჩინეთში და რძე და ზეთი დავანახეთ ჩინელებს, გული აერიათ და სულ ფურთხება იწყეს, ხოლო როცა თავიანთი ტარაკნების და ღამურების შებრაწვა იწყეს, სულ ნერწყვს ყლაპავდნენ და თითებს იკვნეტდნენ". არცაა გასაკვირი ეგეთი საქციელი დრაკონებისგან (დემონებისგან). რა რეაქცია უნდა ჰქონოდათ დრაკონების და დემონების შექმნილ "ადამიანებს"? თქვენი აზრით, რატომ არის, რომ მონღოლოიდები აღმერთებენ კონკრეტულად დრაკონებს, რომლებიც ინდოევროპულ რელიგიებში მოიაზრებიან, როგორც აბსოლუტური ბოროტება? გველი, რომელმაც ედემის ბაღში აცდუნა ადამი და ევა, იყო - ნაგა (დრაკონი!). იგივე მითოსი აქვთ ვიშნუიტებს, რომლებსაც ბჰავიშია-პურანაში უწერიათ, რომ იოგები, ადჰამა და ავევატი, რომლებიც ცხოვრობდნენ სამოთხისეულ ბაღში, შეაცდინა მოწამული ვაშლით - გველმა (ნაგამ!), რომელსაც ჰქვია - კალი-პურუშა (შავი "ადამიანი"). ჩინური და გნოსტიკური მითოლოგიის გარდა, გველეშაპი პრაქტიკულად ყველგან, მოიაზრება როგორც მატერიალიზმი და ბოროტების სიმბოლო.
ომ ნამაჰ შივაია
Комментариев нет:
Отправить комментарий