საზარელი საიდუმლო

все королевские семьи мира это гибридные Рептилоиды потомки астральных паразитов (Архонтов). а мы все их рабы. ВСЕ цари и короли мира темные демоны и паразиты, носители ДНК злых планетарных ангелов.
მსოფლიოს ყველა მონარქი ესაა არქონტების ანუ ასტრალური პარაზიტების გენეტიკის მატარებელი ჰიბრიდული რეფტილოიდი. მათი მიზანია მასებში მონური ფსიქოლოგიის დათესვა. მათ აღმერთებენ და აკერპებენ. ეს რეფტილოიდები არიან გამრუდებული ცნობიერების არსებები, რომლებმაც დაიმონეს უმაღლესი ღვთაების ემანაციები (ადამიანები) შთააგონეს რომ არარაობა არიან და შთააგონეს რომ "უბრალო ადამიანები" უნდა ეთაყვანებოდნენ რჩეულ ცისფერსისხლიან მონარქებს. სხვათაშორის რეფტილიებს სისხლი ჰემოციანინით აქვთ და არა ჰემოგლობინით. ისინი აჩლუნგებენ ადამიანთა ცნობიერებას. მონა ადამიანები რეალურად ეთაყვანებიან რეფტილიდ პარაზიტებს რომლებიც ამახინჯებენ მათ ცნობიერებას და ართმევენ ეთერულ ენერგიას. მონური იერარქიულობა და ამპარტავნული სამეფო ნაციზმი და რასიზმი პარაზიტების გეგმის ნაწილია. მიზანია – ადამიანის ღვთაებრივი ცნობიერების დანგრევა. იაპონიაშიც და ინგლისშიც არიან მონური აზროვნების ფანატიკოსები რომლებიც თავიანთი მონარქების გულისთვის სხვასაც მოკლავენ და თავსაც მოიკლავენ. კოლექტიური ფსიქოზი შთაგონებული არქონტების მიერ ვლინდება როგორც მონარქების გაკერპება და საკუთარი ნამდვილი ბუნების დავიწყება. ნუ ეთაყვანებით მონარქებს. ეგენი ბნელი დემონები არიან.

ადრექრისტიანულ ეპოქაში გნოსტიკოსებს მიეკუთვნებოდნენ აგრეთვე მენანდრე, სიმონ მოგვის მოწაფე, და ალექსანდრიელი იუდეველი კერინთოსი, რომელიც ალექსანდრიელი ფილოსოფოსისა და კაბალისტის, ფილონის მოწაფე იყო.

მენანდრე. მენანდრეს სწავლება ღვთაებაზე და სამყაროს შექმნაზე თითქმის იდენტურია სიმონ მოგვის (სიმონ სამარიტელის) სწავლებისა. მასწავლებლის მსგავსად, მენანდრეც ამტკიცებდა რომ ღვთაებრივი ეონი იყო. მას ჰქონდა მაგიის ცოდნა და იყენებდა კიდეც მას ასტრალური პარაზიტების წინააღმდეგ. ის ამტკიცებდა, რომ მაგიის ხელოვნებით, რომელსაც ადამიანებს ასწავლიდა, მათ შეუძლიათ, დაამარცხონ თვით ბოროტი პლანეტარული ანგელოზები, რომლებმაც შექმნეს უმდაბლესი სამყარო – კენომა, და უბრძანონ მათ; ასევე, მისი სწავლებით, მის მიერ ნათელცემულებსა და მოწაფეებს მენანდრე ჰპირდებოდა, რომ აღადგენდა მკვდრეთით და აღარასოდეს მოკვდებოდნენ, რადგან იქნებოდნენ უბერებელნი და უკვდავნი.

კოლორვასე. გნოსტიკოს კოლორვასეს სწავლებაში აღსანიშნავია ტრანსცენდენტური კაბალადან და ეგვიპტური და ბაბილონური მისტერიებიდან აღებული ძირითადი აზრი, რომელიც წითელ ზოლად გასდევს ყველა ქრისტიანი გნოსტიკოსის სწავლებას. ის ასწავლიდა, რომ ყოველივეს პირველმამა, პირველსაწყისი და მიუწვდომელი იწოდება ადამიანად და ამაშია უდიდესი და დაფარული საიდუმლო, რომ უზენაესი და ყოვლისმპყრობელი ძალა ადამიანად იწოდება. აქ ჩვენ ვხედავთ ჰუმანიზმის დასაბამს.

კარპოკრატე. გნოსტიკოსი კარპოკრატე, გარდა იმისა, რომ მიჰყვებოდა ყველა გნოსტიკოსისთვის საერთო კაბალისტიკურ თეოსოფიურ დოქტრინას, რომლის მიხედვითაც სამყარო შექმნილა დაუსაბამო მამაზე უქვემოესი ძალის მიერ, ამასთან, ასწავლიდა სულთა გადასახლების შესახებაც. კარპოკრატეს თანახმად, იესო ქრისტემ საიდუმლოდ ამცნო მოციქულებს და უბრძანა მათ, ასევე საიდუმლოდ ემცნოთ ღირსეულთათვის, რომ ბოროტება და სიკეთე არსებობს ადამიანთა შეხედულებებში, ბუნებით კი არაფერია ბოროტი. სრულყოფილება მდგომარეობს მხოლოდ ცოდნაში, ამიტომაც ადამიანთა სულები სხეულიდან სხეულში გადადიან მანამ, სანამ არ გამოსცდიან ყოველივეს, რაც მისაწვდომია კაცისთვის და ამ გზით არ მიიღებენ სრულყოფილ ცოდნას.

რაც შეეხება სირიელ გნოსტიკოსებს, როგორებიც იყვნენ მარკიონი, სატურნინე, ბასილიდე და სხვები, აბრაამულ "შემოქმედს" აფასებდნენ სრულიად უარყოფითად, მის სასუფეველს “დემიურგის ბოროტ სასუფეველს” უწოდებდნენ, თავად მას კი “წინააღმდეგობრივად და ბოროტების მიზეზად” მიიჩნევდნენ. გნოსტიკოსებმა იცოდნენ მწარე სიმართლე და შემაძრწუნებელი საიდუმლო, რომლის გამოც აბრაამიტებმა ანუ იუდეოქრისტიანმა სიონისტმა მონოთეისტებმა არქონტების ბრძანებით დახოცეს ისინი (გნოსტიკოსები).

Карпокра́т (лат. Carpocrates) — гностик из Александрии II века н. э., видел задачу жизни в отрешении от мира и в презрении к создавшим его мятежным низшим звёздным духам. Путь к такому презрению в совершении всевозможных плотских грехов.
Большую известность, несмотря на короткую жизнь (умер в 17 лет), приобрёл сын и ученик Карпократа — Епифан.
 Последователи Карпократа и Епифана основали в 160 году н. э. в Риме особую христианско-гностическую секту карпократиан, разделявших мнение учителя, что лучший способ презирать материальный мир — это совершать все возможные плотские грехи, сохраняя свободу духа, или бесстрастие, не привязываясь ни к какому отдельному бытию или вещам и внешнюю законность заменяя внутренней силой веры и любви^[1]. Что необходимо на собственном опыте изведать всевозможные грехи, чтобы отделаться от всех и получить свободу^[2]. Проповедь принципа общности жён привела к обвинению их в распутстве. Среди 80-ти христианских ересей «Панариона» (ок. 378 года) последователи Карпократа занимали 27-е место.
 Карпократиане (иначе Каниты) — своеобразная гностическая секта, основанная учениками гностика Карпократа (II в.), в которой вражда к основным элементам иудаизма выступает наиболее резко, составляя ее характерную особенность в отличие от других гностических сект, с которыми она разделяет космогонические и сотериологические представления. По учению К., ветхозаветный закон есть высшее зло, борьба против которого есть заслуга. Необходимо на собственном опыте изведать всевозможные грехи, чтобы отделаться от всех и получить свободу. Так именно поступили Каин, Исав и Корей — истинные праведники, которые были оклеветаны Библией. Каин родился от «высшей силы», нежели Авель.
 Карпократ (Καρποκράτης) — гностик первой половины II-го в., александриец, учил, что мир создан низшими звездными духами, возмутившимися против истинного всеблагого божества, или безначального Отца. Его сфере причастны души человеческие, но через воображение и хотение внешних предметов они пленяются низшими космогоническими силами и впадают в рабство материальной природе. Душа Иисуса освободилась от этого рабства и указала путь другим. Этот путь состоит в отрешении от мира или в презрении к создавшим его начальным духам (καταφρονήςαι τών κοσμοποιών αρχόντων). Ученики К., появившиеся в Риме около 160 г., основали здесь при участии некоей Марцеллины особую секту, отличавшуюся безнравственным характером. По их учению, лучший способ презирать материальный мир — это совершать все возможные плотские грехи, сохраняя свободу духа, или бесстрастие, не привязываясь ни к какому отдельному бытию или вещам и внешнюю законность заменяя внутреннею силою веры и любви. Заключение евангельской притчи «ты не выйдешь оттуда (из темницы), пока не заплатишь последней полушки» они объясняли так, что необходимо изведать на собственном опыте все возможности греха, чтобы отделаться ото всех и получить свободу. Такая огромная задача требовала для каждой души целого ряда существований. Истинные гностики или пневматики суть те, которые в прежних существованиях уже прошли через большую часть грехов и, довершая остальные в настоящей жизни, уже не подлежат после смерти дальнейшим воплощениям, а переходят прямо в царство безначального Отца. Свободная любовь или общность жен составляла главное практическое применение этой доктрины. Карпократиане имели организованное богослужение и почитали образа, происхождение которых они приписывали Пилату, пожелавшему будто бы воспроизвести лик Христа. Распространены были также изображения умершего в юности сына К., Эпифанэса. Свою власть над мировыми силами (архонтами) карпократиане думали проявлять посредством волшебства и гадания, которыми они усердно занимались. — Учение секты излагается Иринеем («С. haer.» I, 24, 25); с его слов писали Ипполит (VII, 32) и прочие ересеологи.